Ah şu anneler...
Yalnız canımı sıkan bir şey var: Annem öyle yufka yüreklidir ki, göbeğin mi yok, günde on defa yemek yemezsen kahrından ölür.
Sayfa 141Kitabı okuyor
Thanks God (oje sürme emojisi)
Anneannem için, annem için, kızlarım için, arkadaşlarım için ve kendim için bir hatırlatma: Gurur duy güzel kadın, bedenin aslında iyi, kusursuzca iyi.
İlk andan itibaren kusursuz.
Gerçek hayattan esinlenmiş etkileyici bir öykü…
Annem, evi, babamı ve bizi terk ettiğinde ben altı yaşında, abim sekiz yaşındaydı. Annemin babamı terk etmesini o yaşta bile anlamıştım da, bizi terk etmesini anlamamıştım. Anne çocuklarını terk eder miydi?
Babam, annemi döverdi. Babam beni, abimi döverdi. Ben o yaşlarda babalar döver diye biliyordum. Babalar döver…
Anneler olmayınca, evlerin
Bilmiyorum. "Kendi ailemizden ne gördük ki size yaşatalım, derdi annem. Belki de haklıdır. Zaten ona sorsam anneler her zaman haklıdır. Çocuklar dünyaya sadece ebeveynlerini onaylamak ve onların arzularım yerine getirmek için gelmiş gibiler. En azından ailemin gözünde ben öyleyim. Ne derler! "Kaç yaşına gelirsen gel, sen benim gözümde hâlâ çocuksun yavrum" Galiba hep aileleri tarafından vetişkin davranışları beklenilen ama hep çocuk olan insanlar olarak kalacağız.
Büyüdük ama hâlâ başımızın hafifçe okşandığı bir hayat diliyoruz biz.
5 veya 6 yaşlarındayım. 2 yaşındaki kardeşim evden çıkıp gitmiş köyün arasına oyun oynamaya. Fırlamaydı kerata. Kişiliği neredeyse bende silinmeye yüz tutmuş hacı dedemi hatırlıyorum. O sırada balkonda rengi güneşten kreme çalmış sandalye üzerinde oturuyor. Ben geldim o sıra.
Şimdi çocuklar hepiniz sırayla Anneler gününde annelerinize vereceğiniz armağanları söyleyin bakalım.Önce sen söyle Resmiye annene ne aldın kızım?
-Bir şişe gül suyu öğretmenim
-Aferin.Sen söyle bakalım Oktay?
-Ben elektrikli ızgara aldım öğretmenim
Ve sırayla söylemeye başladılar
Neler neler almışlardı.Şükran,bir kazak almıştı.Hilmi terlik almıştı,Cemil çanta,Nermin örgü şişi(...)
Sıra sınıfın en uslu ama en çalışkan çocuğu Rahmi'ye gelmişti. Öğretmen ona dönünce kaltı. Başı önüne düşüktü.Hiç kimseye bakmadan:
-Ben anneciğime bir fatiha armağan ediyorum,dedi.
Sınıftakiler birden susmuşlardı.Adeta çıt çıkmıyordu...
Sayfa 34Kitabı okudu
Anneler hep güçlü
Güçlü bir kadın benim annem, hayatın onunla oyunlar oynamasına ve yormasına müsaade etmiyordu.
Sayfa 21
Montaigne ne derse desin, hazin bir durum bu. Oysa, yaşamış olduğum birçok yanlışlığı düzeltebilecektim. Bütün ayak izlerimin üzerinden bir daha gidecektim. Yalnız bir kere yaşanıyormuş.
Bütün günümü bu düşüncelerle geçiriyorum; gece için gene bir hazırlık yapmadım.
/////
Olmaz. Bir insanla karşılıklı konuşacak gücüm yok. Bir insan, bir karşılık bekler sizden. Konuşurken ve dinlerken hissedersiniz bunu. Güçlü kuvvetli olduğunuz zaman önemsemezsiniz.
. Annem öyle değildir. Kendini karıştırmadan benimle birlikte olmasını bilir.
////
Bütün anneler böyle değildir.
////
İşim bitince gönderiyorum. Biraz iyileştiğimi görünce, bana yaptığı iyiliğin karşılığı olarak onunla ilgilenmemi bekleyebilir, değil mi? Hayır. Seviniyor sadece.
Uyuyamıyorum. Uykuda değişeceğimden korkuyorum.
Sayfa 614Kitabı okudu
Onun gibi, farkında olsun ya da olmasın, kendisini büyüten kadının duygusal yörüngesinden kurtulmaya çalışan pek çok kadın gördüm. Terapi seanslarına kaygı ve depresyon şikayetiyle, ilişki sorunlarıyla, güvensizlikle, kendi haklarını savunma, hatta sevme becerilerine dair endişelerle gelirler. Kimileri yaşamlarındaki zorluklarla anneleriyle ilişkileri arasında bir bağlantı kurmayı başarır. Kimileriyse "Annem beni deli ediyor," der ama bunu kendisini bana getiren meselelerden bağımsız, ikincil bir sorun olarak görür.
Normalde çocuklar ağlar yetişkinler değil. Hele anneler hiç onlar ağlayan çocukları avutmak için gelmişlerdir dünyaya.
Annem beni öptü...
O öpücükteki şefkati bir daha hiç bulamadım...
Sayfa 148 - Marcel ProustKitabı okudu
Ansızın bir gürgenin önünde gördüm onu; bankta oturuyor, kollarını bana açmış gülümsüyordu. Beni öpmek üzere yüzündeki tülü kaldırdı; gözyaşlarına boğularak yanaklarını öpmeye koyuldum; uzun süre ağlaya ağlaya ona yaşadığım bütün ahlaksızlığı anlattım; bunları ona ancak o yaşımdaki cehaletimle anlatabilirdim; annem anlattıklarımı anlamadan dinliyor, iyi kalpliliğiyle sözlerimin önemini azaltıyor, vicdanımı rahatlatıyordu...
Sayfa 147 - Marcel ProustKitabı okudu