Batıl anneler günü diye bir kez andırır, islam ise 5 vakit namazla günde 13 defa, yılda ise 365×13= 4.745 defa "Rabbenafirli" duasıyla Anneye Babaya dua ettirir..
Anne herkes için çok kıymetlidir. Bence anneye olan sevgi ve kıymetin tek güne indirgenmesi büyük haksızlık. Kabul ederseniz ki kapitalist sistemin pazarlarını canlandırmaya ihtiyacı var. Sadece bu gün değil içimizde her zaman anneye olan sevgiyi barındırıp sık sık dile getirelim. Onlara en büyük hediye bu olacaktır (eeee tabi ara ara süprizlerde yapılmalı😊) İnsan sevgiye muhtaç bir yaratılıştır. Sadece anneye değil sevdiğimiz herkese yapmamız gerek zira insan fani bazen dile dökemediklerimizi kabir başlarına dökeriz. Vefat eden tüm mümin annelerin mekanı cennet olsun.
"Cenneti siz yaşatın annelerinize"
"Anneler gününe bi gün kalınca, evlatlar iyice kara kara, anasına ne hediye alacağını düşünüyor!
Bence annelerinizin anneliğini "cefa" olmaktan çıkarıp "sefaya" çevirecek ince düşünceli evlatlara dönüşmeniz, en büyük hediye olacaktır onlara!
Düdüklü tencere, küçük ev aletleri, tabak çanak vs gibi, hizmetçiliklerini
SANAT ADAMI ATSIZ
RUHLARA İŞLEYEN ŞİİR.
Atsız'ın sanat hayatı şiirle başlar. Biz de onun şiiriyle başlayalım.
Bir mezbeledir hasta, hazin, köhne hayatım.
Atsız'ın, Yolların Sonu kitabının hiçbir baskısına girmemiş başka şiirleri de olmalıdır. Millî Mecmua'nın 1 Mayıs 1927 tarihli 85. sayısında H. Nihâl imzasıyla yayımlanmış “Girdap” başlıklı bir şiirini tespit ettim. Şiiri aşağıda aynen veriyorum:
GİRDAP
Hemcinslerimin kustuğu bin levs ile dolmuş
Bir mezbeledir hasta, hazin, köhne hayatım.
Bir gaye için her biri ölmekle müsavi
Binlerle felaket ve hezimet dolu yadım...
Hâlik bile hasmımdır, evet.. Alnıma zira
Halk ettiği günden beri gam damgası vurmuş.
Lanet beni dünyaya atan anneye, çünkü:
Bir dağdağanın gamlı sabahında doğurmuş...
Vazgeç de şu manası yalan, sahte fikirden
Ey köhne ömür, kalbini aç, şeytana git, tap;
Nimet bilinen kahpe hayatın sonu çünkü
Ruhundaki boşluk gibi bir koskoca girdap!..
H. Nihâl
Aruzun mefülü mefâîlü mefâîlü feûlun vezniyle yazılmış bu karamsar şiirin yayımlandığı tarihte Atsız 22 yaşındadır. 4 Mart 1925'te Askeri Tıbbiye'den atılmış, 1926 ders yılı başında Türk Dili ve Edebiyatı Bolümünde üniversite öğrenimine başlamış, fakat bir hafta geçmeden bu defa da askere alınmıştır. Üstelik Askerî Tıbbiye'den ihraç edildiği için yedek subaylık hakkı da elinden alınmıştır. Şiirin yayımlandığı tarihte Taşkışla'da askerliğini er olarak yapmaktadır. Bütün bu olayların, 20'li yılların başlarında Atsız'ı karamsarlığa sevk ettiğini anlaşılıyor.