Ayağa kalkarken, çevresine seslenir gibi, “Çot oldu gene, şişti ayaklarım,” derdi anam. “Aha şimdi gelir Cemal. Evde bulamazsa, bağırır, çağırır durur. Gidip mutfaktan iki lokma bir şey atıştırsa ya. Nerdee, anam bacım, nerde. Ona yemek mi yap diyen var. Koy tabağa ye. Yok, illa ben getireceğim önüne...”