Ben, Oliver’ım ve bütün önemli şeyleri anımsıyorum. Bellek konusunda belirtilmesi gereken şu: Kırk yaşını geride bırakmış çoğu kişinin, belleklerinin eskisi kadar iyi olmadığı ya da arzuladıkları kadar iyi olmadığı konusunda sızım sızım sızlandıkları dikkatimi çekti. Açık konuşmak gerekirse şaşırtmıyor bu beni: Bu kişilerin belleklerine depoladıkları saçma sapan şeylerin miktarını bir bilseniz. Gözlerinizin önüne ağzına kadar ıvır zıvırla dolu bir çöp kutusu gelirin: Hiçbir özelliği olmayan uzak çocukluk anıları, 5 milyar spor karşılaşmasının sonucu, sevmedikleri insanların yüzleri, pembe dizilerin hikâyeleri, kırmızı şarap lekesini halıdan nasıl çıkarırsınız türünden yararlı ufak bilgiler, milletvekillerinin adları, işte bu tür bir sürü zırva. Acaba belleğin bu çeşit zırvalara ihtiyacı olduğu sonucuna, ne tür bir sapkın kendini beğenmişlikten ötürü varmışlardır bu kişiler?
Bir an için, anımsama organını, kalabalıktan dolup taşan bir son duraktaki bir emanet görevlisinin yüz çizgileriyle hayal edin ve diyelim ki bu görevli, sizin kıçıkırık bavullarınıza onlara bir daha ihtiyacınız olana kadar da göz kulak olsun. Ve şimdi de ondan göz kulak olmasını istediğiniz şeyleri bir düşünün! Ve bu kadar az para karşılığında! Ve bu kadar az teşekkür için! Tevekkeli değil, çoğu zaman insanın karşısına hizmet verecek biri çıkmıyor.
“omuzuma düştüyse yüzün, bütün denizleri getiririm saçlarına.
maviliklerle korur seni kalbim.
sen konuştuğun an tüm sesler susar.
sesin yeşile çalar, bir kuş seni evi sanabilir.
ben kelimeleri toparlarım.
sen hiç durmadan sarıl bana
kırılsın bütün sızım, kırılsın bütün sensiz kalmış zamanım
sen sev beni. akşam uykuya dalar,
sabah yeniden kalkar gibi.
basit sade ama mucizevi.
kalbim israf etmez seni…”
-Umut Güner - Varsın Olmasın
Özlemekten bahsedelim mi biraz!
Özlemekten bahsedelim mi biraz!
Hani her ağaran gecede hüzünleri çağırAN
Hani ölümle benzer bir kayboluş, yok oluştAN
Hani gözlerinin önüne gelen hayali kovmağa çalışmaktAN
Hani silebilmeyi ummak sesini bu anlamaz kulaklardAN
Hani ayak izlerini süpürebilmek kaldırımlardAN
Hani buram buram tüten kokunu duyamamaktAN
Hani titreyen elleri hatırlamak dokunamadAN
Hani ayrılık şarkılarında saatlerce ağlamaktAN
Hani kaldıramamak fotoğrafları sisli duvarlardAN
Hani küle dönmüş hatıraları canlandıran anılardAN
Hani düşünmekten rafa kaldırılmış uykulardAN
Hani yorgun, güneşini kaybetmiş sabahlardAN
Hani hep kışta, ayazda üşüyüp kalmaktAN
Hani taş kesilmiş benliğinle duvarlara bakmaktAN
Hani yaşadığın halde diri diri yanmaktAN
Hani sönmeyen şu hasreti içmek duman dumAN
Hani sızlatan sızım sızım, defalarca kanatAN
Hani tüm bu "an" ları anlamayan vefasız yokluğundAN..
Belki de şu an insanların seni ne kadar da çok üzdüğünü düşünüyorsun. Hatta tüm kötüler seni buluyor değil mi? Ne kadar iyi olursan ol, yine de sevilmediğini düşünüyorsun ama unutma, öyle böyle büyüyeceksin, olan biten her şeyi kabullenmeye başlayınca büyüdün demektir. Saatlerce açıklamalar yapmayacaksın artık, o neşeli yanını sadece samimi bulduklarına açacaksın. En doğru olanı da bu zaten.
