İkimiz aynı geminin yüzme bilmeyen yolcularıydık
Mayın tarlasında yürüyorsanız kafanıza bomba atılmasından korkmazsınız
Körleşmeyi başlatan, göz temasıdır. Bizi birbirimize zaaflar yaklaştırır. Kimse kimseyi hakkıyla tanımaz.
Sadece, kendi gibi sanır ve de yargılar.
Düşünmek, evden çıkarken televizyon kumandasını yanına almaktan farksız. Bir ıskalama refleksi. Aylaklık ile şımarıklığın arasına depresyon koyarak hazırladığın leziz bir psikolojik sandviçle beslenirsin.
Beyin jimnastiği, paradoksal olarak, entelektüel obeziteye yol açar.
Dünyadaki merhamet stoku,iyilik ihtiyacını karşılamıyor
Tek bir kural var aslında: Ne kadar kazanırsın kazan,sonunda herkes gibi kaybedeceksin
Şanslıydım, o halde varım. Kaybediyorum. demek ki yok olmadım. Kendimin civarındayım. Mevcudiyetin kaypak yörüngesinde.
Uçurumdan düşen kilitli tabuttaydım. Gene de içimde kelebekler, uçurtmalar, kuşlar, jetler, UFO'lar uçuşuyordu.
Başını gövdene montajlayanlar, beynini sünger misali sıkıp kurutmuşlar. Ömrüne hayati bir mana katacak hatıralardan mahrumsun. Kaderin resetlenmiş. Nedenini tümüyle unuttuğun bir ıstırapın tesiri altındasın. Mazideki sırların seni delirtmişti belki? Şimdi, sırlardan kurtulduğun halde, hâla delisin? Yavasça frene bas, kontağı kapat, kapıları kilitle. Bir maktul için fazla acelecisin.
Hayatın anlamı, her nefeste belirip yitiyor muydu?
Acizliğimiz, evladiyelik bir arıza mıydı?
İnsanlığın kaderi kara, ufku silme karanlık mıydı ?
Nihayetinde, hiçliğin harmanında savrulup gidecek miydik?.