"Gerçekten... Dünyadaki en acınası insanım.”
“İnsan olmayı reddedersen, böyle dertlerin olmaz. Balık ol ve hayatın tadını çıkar. Eğer sıkılırsan yine, dün söylediğimi yap ve öl."
İçimdeki boşluğa basıp çıkmaza düşeli uzunca bir zaman olmuştu ya... Benzerinin fizikseli tekrarlansa, ne olurdu ki?
Daha çok yakar mıydı canımı?
Kayaların altına saklanmış, kimsenin istemediği Yosun; sonsuza kadar, Özgür...
"Bulutlar zaten yıldızlara intihar ipi takmış ölüler.”
“Peki... Gri bulutlar?”
“Ölürken pişman olanlar.”
‘Yağmur?”
“Ölürken pişman olan bulutların ağlaması...”
Saçlarımın uçları geçmişimin uçurtmasına düğümlüydü.
Ben de geçmişimi makastan geçirdim.
“Duracağın yerden emin değilsen durmayı arzulamayacaksın.”
Ölünce acılarının geçeceğinden emin olamayıp ölmeyi arzulamak gibi...
İnsanlar... korkunçlar. İnsanların korkunç yaratıklar olduğunu anladığım gün, insan olmak benim için sadece utanç verici bir şey haline geldi.
Senin ağladığın bir dünyada yaşamak istemiyorum.
"Birileri öldü, toprağın altına gömdüler. Ben doğdum, toprağın üstüne gömüldüm."
"Dünyada üç tür insan vardır. Kedilerden nefret edenler, kedileri sevenler ve kedileri yok sayanlar... Nefret eden insanlar genelde kendisiyle barışık olmayan tiplerdir. Ama tam tersi abartılı bir özgüvenle dururlar toplumun önünde. Bastırırlar içlerindeki o özgüvensiz taraflarını. Kedileri sevenler genellikle kendilerini de seven insanlardır. Pek çoğu dışarıdan öyle görünmez ama bu grubun. Yine de içten içe kendileri olduklarınıdan mutlulardır. Kedileri yok sayanlar ise, kendilerini hayattan soyutlamış insanlardır. Onlar için kedi ya da insan ya da haşka bir şey. Önemli değil. Çünkü kendileri bile önemli olamamıştır hayatlarında. Kediler... Bilirler insanları. Kine yanaşacakları- m..."