Bir düş değil, ılık, güzel sonbahar havası içinde seni bulan bir karabasandı bu. Düş gibi görünen şey bütün yaşamının bomboş olduğunu, onun bazı şeylerle dolu olduğunu sandığın zamanlarda da yanıldığını, o zamanlarda da hiçbir şeyle dolu olmadığını, herşeyin anlık geçişler olduğunu duyuran derin yalnızlık duygusuydu gelip seni bulan.
Sayfa 65
Her şeyi bırakıp gitmek! Sonsuz bir yolculuğa. Olabilir miydi bu? Elbette olabilirdi. Ruh yatkındı bu çağrıya uymaya.
Bir araya getirdiğim harfler beni anlatmaktan uzak, demiş ya Tezer Özlü...
Devam eden sadece çürümeydi. Burada insan neye tutulabilirdi? Aşka mı? Gülünçtü. Tutunmak istediğin her şey acı bir kahkahaya dönüşüyordu.
"Sonsuz bir hiçlikten geçer gibi amaçsız dolaşarak gitmiyor muyuz?
Boşluğun soluğunu yüzümüzde duymuyor muyuz?.."
Nietzsche, Zerdüşt Böyle BuyurduKitabı okuyor
Kim bilir, bu adım adım yalnızlaşma sonunda mutlak bir yalnızlığa ulaşacak. Kim bilir? Sadece anabildiğin şeylerle baş başa kalacaksın. Gene de bir zenginlik!
Sayfa 40