“Siz vermeden, hep alanlar
Söz etmeyin hiç eşitlikten.
Hiç söz etmeyen insanlıktan
Bir tüfek gelip öldürürken.
Yeni yeni yeni zincirler dökülürken insanlara
Hiç söz etmeyin özgürlükten.”
“Bakıyorum, hepimiz korku içindeyiz. Sinmiş, ürkmüş, bezmiş… Bir yerden birileri çıkıverecek. Telefon bir kötü haberi yetiştiriverecek. Kapılarımız yıkılırcasına çalınacak, her an her şey olabilir.. Her an her felaket karşımıza dikilebilir. Her an yıkılabiliriz, çekebiliriz, ezilebiliriz.”
“Korkularla geçiyor yaşamımız. Hiçbir şey beklemiyoruz iyi, aydınlık, umutlu… Yarınlara güvenimiz yok. İşimizi yaparken yalnızca günü geçiriyoruz. Eglenirken içimiz kan ağlıyor. Ürpertiler içindeyiz. Ufuktaki gölgeyi büyütüyoruz. Küçük bir lekeyi yaygınlaştırıyoruz. Okuduğumuz bir haber, kulağımıza çalınan bir söylenti, otobüste karşılaştığımız bir bakış, düşlerimize giren heyecanlı olaylar, hepsi hepsi korkularla çevreliyor bizi.”
“Korkunun öncüleri var, yayıcıları var, kışkırtıcıları var, öykücüleri var. Kendileri de korkuyor bunların. Ortada bir şey yokken bile korkuyu var ediyorlar. İşlerine mi geliyor ne? İlle de bir korku havası yaratmak gerekirmiş gibi! Korku yoksa da, korku uyandıran bir neden yoksa da, böyle bir şey varlığını duyurup yitip gitmişse de, aldırmıyorlar buna! Küçücük bir korku izini durmaksızın işliyorlar, işliyorlar, bir korkuluk haline getiriyorlar.”
“En güçsüz yaratık, insandır bir bakma. Zekası olması, insanoğlunun izi kalmaz yeryüzünde.”
“...olmayacak işler, biz de olur daha çok, ihmallerimiz, aldırışsızlıklarımız, insan hayatına önem veremeyişimiz, boşverişimiz... Suçlular bublar.”