Tanrıya şükür, ağlamak artık alışkanlık oldu. Kalabalık caddelerde de olsa, kendime uygun bir köşe bulup ağlıyorum. Rahatlıyorum tabi; işime evime yollanıyorum. Taşıtlarda ağlamak zor insanlar bilmiyor, akılları almıyor olup biteni tutup yardım etmeye hani pek üzgünmüşüm de bana el uzatmaya kalkıyorlar. Cama doğru dönüyorum şöyle kaş göz arasında ağlayıveriyor, rahata kavuşuyorum. Vapurlarda iş kolay hep sakin bir köşe vardır vapurlarda.
Sayfa 38 - Cem yayineviKitabı okudu
Kimsesizlik yalnızlık duygusu ardından baska bir duyguyu getirip burnumun ucuna dayadı: bu dünyada ne işe yariyorum Tanrim, diye düşünmeye başladım. Kimim ben, ne yaptım bu güne kadar.
Sayfa 41 - Cem yayıneviKitabı okudu
Bir lunapark olmalıydı burası. Salıncaklardan salıncaklara, uçan arabalardan atĺıkarıncalara, dev aynalara, korku dehlizlerine koşuyor o altın çağ sevinçlerini yaşıyordum. Nasıl da gizli bir haz sariyordu ruhumu. Uçan arabalarda gökyüzüne yükselirken safram kalkıyor agzima dolan acı suyu mideye gönderiyor ama bir başka dünyada bulunmanin keyfi büyüsü yine kendine çekiyordu beni.
Sayfa 19 - Cem yayıneviKitabı okudu
Ruhumda bir direnç gelişiyor, ve giderek büyüyordu nicin ? Ne ile suçlandığımı öğrenmek değildi amacım asla gülünç bir şey olurdu bu nihayet hem bu tür sorunların muhatabı kimdi ? Sislerle örtülü bir yerden geliyordu ses . Ardından inanılmaz bir hızla karmakarışık görüntülerle dolaşıyordu tuhaf tuhaf olmasına ya görüntüler yere düşmüş bir kristal cam gibi sayısız parçaya bölünüyordu giderek.
Sayfa 18 - Cem yayıneviKitabı okudu
İçimde büyüyen bu yalnızlık duygusunu engellemeye kalkışmam boşunaydı bunu da biliyordum ne gelirdi elimden ?
Sayfa 18 - Cem yayıneviKitabı okudu
Dere kıyısında oturuyordum bir gün. Derenin şırıltısını dinliyordum. Kuşların, ağustosböceklerinin seslerini.. Birden ne oldu dersin? Bir an gözlerim açıldı ve dünyayı gördüm. Dereyi, kavak ağaçlarının yeşilini, hatta bir kuş bile gördüm.
... Sonra yine kapandı gözlerim. Dünya zifir zindan oldu. Hep neyi düşünürüm, bilir misin? Acaba sahiden açılmış mıydı gözlerim, yoksa bir düş müydü gördüğüm?...
... keşke o bir an açılmasaydı gözlerim diyorum. O günden sonra içime öyle bir keder oturdu ki, yerimde duramaz oldum. (Ağlamaklı) Ah, ne güzeldi o an, ağaçlara sarılmak, koşup dereye girmek, o kuşu öpmek istedim.
