ve kendimi alamayıp kurabiye paketlerinden birini yırtıp, etiketin arkasına, ‘onları çok seviyorum,’ yazdıktan sonra tezgâha bıraktım.
sabah okuyacaktınız o notu. tanımadığınız bir müşterinin yiyecekleri kastettiğini düşünüp neşelenecektiniz. o kişinin aşık olduğu üç hamur ustasından söz ettiğini anlamayacaktınız.
“bunu bana söylemedi.”
“çünkü kendi savaşını sana yıkmak istemedi.”
“bunu nereden bildin?”
“okudum. başkalarının bilemeyeceği şeyleri öğrenmeyi severim.”
sehpaya baktığımı gören Amelia, “benim yerimi alabilirsin,” dedi. “zaten kapitalist olmaktan çok komünistim ben.”
İnsanları itmemizin nedenini kimse bilmez
yakar ruhları parmaklarımızı, atarız
tütün basarız boşalan yerlerine
cam bir çocuk bırakırız gözlerinde
gün batımı, boş bir kutu, ya da negentes
Sayfa 165 - Oktay RıfatKitabı okudu
“insanların posta kutusunu açmak ciddi bir suçtur. bunu biliyorsun, değil mi?”
“öyleyse tutukla beni,” diye cevap verdim.