“Dinle oğlum, Tanrı’yı yedi kat gökler ve yedi kat yer almaz; ama insanın kalbi alır.”
Hey güneşim, nasıl da acele ettin gidip batmak için!
Zorba gülümsetir ve düşündürür.
-Oturayım mı gideyim mi ? Karar ver!
(...)
-Anlaştık Zorba, benimle geleceksin.
Girit 'te bir linyit madenim var.
Sen işçilerle uğraşırsın. Akşamları ikimiz birlikte kumsala uzanırız.
Benim ne karım ,ne çocuklarım ne de köpeğim var. Birlikte yer içeriz. Sonra sen santur çalarsın.
-Keyfim olursa ,duyuyor musun? Keyfim olursa.
Bir mutluluğu yaşarken onu kavramamız zordur; ancak o geçip de arkamıza baktığımız zaman, birdenbire biraz da hayranlıkla, ne kadar mutlu olduğumuzu anlarız.
“İnsan canavardır!
Ona kötülük mü ettin? Senden çekinir ve titrer.
İyilik mi yaptın? Gözlerini oyar…”
Şu cümleyi kurabilmek için yaşıyorum ....
Paranın uşağı değilim , para benim uşağım.
Sayfa 167 - Can yayınları