Bazen tam da böyle hissetmez miyiz?
Yüzünü görmediği, belki de hiç göremeyeceği bu genç, birden karıştırıyordu kafasını, içini...
Nişanlanma
Atın şu yüzüğü
suya,
(Karanlığın parmakları
geziniyor sırtımda)
Atıverin şu yüzüğü. Yaşım
yüzü aşmış. Susun!
istemeyin bir şey benden!
Atın şu yüzüğü
suya.
/gidiş/
İşin tuhafı (üstelik, işin doğrusu) ben sizden çok hoşlandım. Size her zaman saygı duydum. ... Bir gün yanınıza gelip "bize gidebiliriz" diyeceğimi, diyebileceğimi, ne yalan söyleyeyim, düşümde bile göremezdim. Sizi beğenmeğe hazırdım. Ama adını hiç işitmediğim bir
insan da olsaydınız, sizi görünce, sizi görür görmez, hoşlanırdım. Size "bize gidelim" derdim. Tuhaf olan, bu durumda, bu görevin bana verilmesi.
Sayfa 146 - MetisKitabı okudu
İlginç olan şu: Bir roman okumağa oturuyoruz. Bir kurmaca karşısında olduğumuzu biliyoruz. Okuma, bir bakıma, "gerçek" olmadığını bildiğimiz birtakım kişilerle işlerin, "gerçekliği" andıran ya da andırmayan bir dünyada, çok değişik birtakım imge dizileri ya da dizgeleri aracılğıyla anlamlandırılması işlemi sürdürülüp giderken (her şeyden önce de sürdürülüp gidebildiği için), o kişilere, o olana bitene, o dünyaya inanabilir, inanır hale gelme sürecidir; o dünyanın olanaklı/olası kılınmasını yaşamaktır.
Sayfa 24
Kişioğlu, genellikle, bir şeyi güç durumlarda kalarak elde etmekten hoşlanır. Bileğinin gücüyle kopardığına, kafasının işleyişiyle
elde ettiğine inanır, güçlüklerle boğuştuktan sonra ele geçirdiğini.
Önemli olan yalan söylememek, doğruyu söylemek değildi de, doğruculuk erdemini içinizde taşıdığınıza herkesi inandırmaktı sanki...