Şairler yaşayamadıklarını yazarlar
Ama o yazılacak olanı yaşarlarsa susarlar
“Bilsen senin gibi ben de ne kadar çok değiştim… Hiç o eski hafif ve sathi çocuk değilim… Artık insanların ve eşyanın kaplama yaldızı beni aldatmıyor.”
"Mecnun, Leyla’yı sevdiği için sahraya çıktı" derler. Bence hakikat tamamıyla bunun aksinedir. Yani Mecnun’un babası olsaydım onu elinden tutar, adım adım Leyla’nın peşinde gezdirirdim. İnsanlık icabı Leyla, günde en aşağı kırk, elli tür zevzeklik, münasebetsizlik, tatsızlık edecek; Mecnun, bunları göre göre bir gün bıkacaktı.
Olmayanın derdi kendi kadardır; fakat olanın derdi dağlar kadardır.
Leyla, o her kadında bulduğunuz bölük pörçük; o, her kadında kaybettiğimiz paramparça...
Manzaralar, çehreler, hatıralar insandan uzaklaştığı nispette güzelleşir, şairaneleşir; türlü bulutlara, sislere, renklere bürünür.