Zaman bir kelepçedir, zaman bir diktatördür, süpermekaniktir, süperorganiktir.
Eğer hiçbir yön seçilmezse, eğer insan hiçbir yere gitmezse, hiçbir değişme olmaz. İnsanın seçme ve değişme özgürlüğü kullanılmamış olur, tıpkı insan hapishanesinde, kendi yaptığı hapishanede , içinde hiçbir yolun diğerinden daha iyi olmadığı bir labirentteymiş gibi.
Birbirine zarar vermekle güç kazanılmaz. Yalnızca zayıflık kazanılabilir.
Kendini onların arasında çok yalnız hissediyordu. İnsanların birbirine güvenmediği, temel ahlaki varsayımın karşılıklı yardımlaşma değil, karşılıklı saldırganlık olduğu bir toplumda tek başına kalmanın ne anlama gelebileceğini düşünmemişti.
Eğer bir şeyi bütün olarak görebilirsen, hep güzelmiş gibi görünür. Gezegenler, yaşamlar... Ama yakından bakıldığında bir dünya yalnızca toz ve kayadan oluşur. Günden güne yaşam daha da zorlaşır, yorulursun, ritmi kaçırırsın. Uzaklığı ararsın_ara vermeyi. Dünyanın ne kadar güzel olduğunu görmenin yolu, onu ay gibi görmekten geçiyor. Yaşamın ne güzel olduğunu görmenin yolu ölümün bakış açısından bakmaktan geçiyor.
Düşün bir kez: baktığın her yerde seninle toprağı ve havayı paylaşan hayvanlar, başka yaratıklar. Bir şeylerin parçası olduğunu çok daha fazla hissedersin.
Göbek bağları hiç kesilmeyen ruhlar var. Hiçbir zaman evrenden kopmuyorlar.
Yaşam, dedi aşağıda, soğuk karanlıkta, kayaların arasından çabucak akıp giden ırmak.
Eğer gereksinmem olmayan şeyleri alırsam, gereksinme duyduklarıma hiçbir zaman sıra gelmez.