.
İçini çekti, horladı, uyuduğundan değil, yalnızca uykulu ve ağır, arıların dönüp durduğu, sarı kelebeklerin olduğu bu haziran gününde güneş altındaki bir yonca tarlası gibi...
.
.
.
Denizin ortasında yapayalnızmış gibi bir duygu kaplardı yüreğini.
Çok genç, aynı zamanda anlatılmaz şekilde yaşlı buluyordu kendini. Hem her şeyi bir bıçak gibi delip geçiyor, hem de dışarıda kalıp bakıyordu.
..Usul usul kurduğumuzu, çevremizde büyüttüğümüzü, yıktığımızı sonra, her an yeniden yarattığımızı..
Sayfa 62Kitabı okuyor
Sevmek insanı yalnızlaştırıyor ,diye düşündü.
Belki de dünyanın kendisi anlamdan yoksundur.