Aşk tedavisi sevdiğinin kollarında olan bir
hastalıktı ve ben bu hastalığın pençesinde kıvranıyordum.
Kafamda ona sormak istediğim onca soruya rağmen susmak istedim. Neden yanımda olduğunu sorgulamak istemiyordum. Sadece yanımda olmasını istiyordum o kadar.
Şimdi ne gazino kaldı ne o eski bayramlar! Zaman her şeyi silip süpürüp çağa ayak uydurdu da bir ben kopamadım buralardan..
Oysa insan sevdiğine daha çok zarar verirdi. Daha çok kırar, daha çok kavga eder, daha çok incitirdi. Değer verdiğine emek harcardı insan... Kavga etmek de değer vermek değil miydi? Yine aklımın aştığı cümleler beynimde dönüp dururken derinlere dalmaktan vazgeçtim.
Hayat komikti! Oysa ne çok ümitliydi ilkokul öğretmenim...
"Duygum, benim ol ki içimdeki ıstırap son bulsun," deyip dudağıma uzanırken nefesi yüzüme esti. İstekli bir o kadar sıcak!
Dudaklarım benim gibi onda var olmak için hevesliydi. Elleri usul usul beni kalan kiyafetlerimden kurtardı. Istırabını
gidermekse niyeti onun olurdum olmasına da, ya beni bırakırsa! Yaşayamazdım!
" sedat! yapmayalım," dedim gözlerim dolu dolu onsuzluk çöktü yüreğime, gözlerime baktı çaresizce! Biliyorum istemezsem bana dokunmazdı.
"Beni bırakırsan ölürüm,"
" Ben seni hiç bırakmadım, bırakmam! Sen benimsin" dedi bir söz gibi dudaklarım dudaklarıyla buluştu.
