Yine bir atasözümüzü hatırlıyorum hemencek: söz gümüşse sükût altındır. Ama bu altın susku, bu altın susuş, salt yüzyüze geldiğimiz, yüz be yüz olduğumuz zamanlar geçerlidir.
Söze başlarken zamanın acıları törpüleyeceğini söylemiştim; yani acılara yol açan olayların geçmişte yaşandığını sezdiriyordum. Gelgelelim şimdi, zaman birimine değinirken, aynı kanıda olmadığımı ürpererek fark ediyorum. Zaman acıyı öğütmedi.
Zaman denen birimin içinde ve akışında her şey durmamacasına değişmesi gerekirken, pek değişen bir şey yok. Hiçbir şey değişmedi.