Nerde olsa yaşıyor insan;
Nerde olsa bir gün ölmek var.
Sen ilk aşkım, ilk gözağrımsın;
Dünyalara değişmem seni.
Keyfimden uçtuğum oluyor,
Rüyama girdiğin geceler.
Bayram sabahı bile olsa,
Sensiz doğan günü n'eyleyim!
İnsanlarla omuz omuza,
Kurtla kuşla aynı kaderde,
Gülden lâleden farksız,
Fâniliğinde ömrün;
Herkes gibi dertli,
Ümitli herkes kadar;
Ne de olsa memnun yaşamaktan.
Bak nasıl adım atıyorum,
Rakı içercesine,
Yâri öpercesine,
Sathoş öylesine.
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç fark ettim taşın sert olduğunu,
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
"Yalnız geçen ömrün bir uykusuzluk gecesi
Çekmişken aynalar beni müthiş bir sorguya
Birdenbire kalbi titreten bir bülbül sesi
Dağ ardında doğan mehtap gibi vurdu suya"
Cahit Sıtkı Tarancı