Kocalarımız çocuklarıyla nadiren konuşur,hatta isimlerini güç bela hatırlarlardı. Üç numaralı oğlana söyle yürürken kamburunu çıkarmasın. Sofrada biraz fazla gürültü çıksa el şaklatıp, “yetti be!” derlerdi. Buna karşılık çocuklar da babalarıyla hiç konuşmamayı tercih ettiler. Bir şey söylemek istediklerinde daima bizim üzerimizden ilettiler.
Sayfa 76Kitabı okudu
Çocuklar...
Hiç çocuğu olmayan Suteko, içinde “hayat beni teğet geçti” hissiyle yola çıktı.
Sayfa 127Kitabı okudu
hüzün dolu bir cümle
Kızımın son sözleri “Anne sakın gökyüzüne bakmayı unutma” oldu.
Sayfa 83Kitabı okudu
Ne yaparsan kendini adamalısın
Saat ve yatak Japon çiftçinin hayat boyu kullanmadığı iki şeydir.
Sayfa 41Kitabı okudu
Japon bir anneden 3 öğüt
Çay bardağını iki elinle tut, güneşe çıkma, asla gereğinden çok konuşma.
Sayfa 4Kitabı okudu
Şimdiye kadar fazla mı içe kapanık yaşamışlardı? Yoksa suçları tüm dünyanın göreceği biçimde alenen yüzlerinde mi yazılıydı? Sakın suçları yüzlerinin ta kendisi olmasındı? İnsanı memnun etmiyor muydu yüzleri? Daha beteri, bir şekilde rahatsız mı ediyordu?