Sen şu koca Türkiye toprağı
Sen Yunus'un, Karacaoğlan'ın, Pir Sultan Abdal'ın vatanı
Sen kimsesizliğimizin, büyük yalnızlığımızın, alın terinin memleketi …
Sen her gün biraz daha bağlandığımız
Her gün bizi bağlayan hayata …
Sen büyük kederimiz
Sen büyük ümidimiz
Düzülse sana düzülür destan
Yakılsa sana yakılır türkü
Sayfa 154Kitabı okuyor
Ama bu dünya böyle gitmez
Zulümle yapılan çabuk yıkılır
Sayfa 142Kitabı okuyor
Bir sen değilsin dedim, kendi kendime
Bir sen değilsin
Ne kadar insan yaşıyorsa bu memlekette
O kadarız dayanan
Dedim de rahatladım.
Sayfa 111Kitabı okuyor
Tutup biraz olsun tanımamışız birbirimizi
Sayfa 108Kitabı okuyor
Kadınlarımız memleketim demekti
Sayfa 78Kitabı okuyor
Ben dünyaya bir idare lambası altında geldim
Yeryüzü Birinci Dünya Harbi'ni yaşıyordu
Başımın üstünde mendil boyunda bulutlar vardı
Yunan Harbi'nde yanan şehirlerimizi bir dağdan seyrettim
O çadır çadır insanları askerleri esirleri
Arkalarında bir gömlekle kaçan halkımızı
İlk topu ilk tayyareyi gördüm
Anam kardeşim ve ben ayaktaydık
Kapanık dükkanlarıyla çarşılarımıza yağmur yağıyordu
Her sınıf insanıyla şehrim dağlara taşınmıştı
O yangından nehirlerimiz dağlarımız ve çeşmelerimiz
kurtuldular
Yanmış ve yakılmış şehrimize bir akşamüzeri askerlerimiz girdi
Kursaklarında bir parça ekmekle insanlar ayaktaydı
O gün dünyayı ve insanları tanıdım
O gün ayağımın dibindeki şehirden ağlamayı öğrendim
Sayfa 75 - 1919Kitabı okuyor
Seni düşünüyorum …
Her seferinde gösterişsiz halkın büyük emeğin çalışan insanlarınla güzeldin
Sayfa 57Kitabı okuyor