Fazıl Hüsnü Dağlarca'nın şiirindeki Mustafa Kemal'in atı da bir tılsımla dokunulmuş gibi destanların atlarına özgü bir havaya girer:
Daha da parlamıştı güzelleşmişti al at
Mustafa Kemal'in bindiği günden beri.
Sanki bilinmez bir rüzgarla dolmuştu
Göğe göğe kalkıyordu alevden başıyla
Uçar ayaklarıyla oyuyordu yeri.
"Kuşlar kanatla değil hayretle uçar
Boşluk insanın kendisinden taşmasıdır
Sebepler hüznün dipnotları
"İyi değilim" diyen birine verecek neyimiz var?.."