Başından beri şüphelendiğim gibi, o aslında hiçbir zaman bir yere gitmemişti. Zihnimizdeki hiçbir şey tamamen yok olmuyordu.
Benim ışığımın senin karanlığından daha iyi olduğunu kim söyleyebilir?Ölümün senin karanlığından daha iyi olduğunu kim iddia edebilir?
Her şey çok düzenli ve dümdüz ve sen kutuların içinde hapsolmuş gibisin. O yontunun içindeki Algernon gibi...
Ah! Bak! Biraz önce elma çiçeğinin içinden büyük bir arı çıktı. Yaşamak için ne kadar da harika yer seçmiş. Elma çiçeği! Rüzgâr, çiçeği sallarken içinde uyuduğunu hayal etsene. Sanırım insan olmasaydım, arı olup çiçekler arasında yaşamak isterdim."
"Dün martı olmak istiyordun." dedi Marilla dudak bükerek. "Çok gelgeç ruhlusun.
sanki ucu bucağı olmayan koridorlardaydım... Kendime bakıyordum... Kendime bakıyordum... Kendime bakıyordum... Kendime...
Hangi kendime? Ben kimdim?
O ise, benden çok çok uzakta...
Öyle alımlıydı ki... Öyle hayat dolu ve heyecanlıydı ki... Sesi, gözleri -onunla ilgili her şey davetkârdı. Ve şu pencerenin dışında ve benden sadece bir yangın merdiveni uzaklıkta yaşıyordu.
_Sen delirmişsin!
_Evet, kesinlikle! Ne zaman fark edeceğini merak ediyordum.
Hayat dediğin şey nedir ki? Labirentlerden oluşan bir kutu...
Yer sofrası ile yer yatağının keyfini süren birine mi soruyorsun bunu?
Yeri sandalyelerden daha rahat buluyorum. Ya siz?
Yalnız başıma olmak bana okuma ve düşünme fırsatı veriyor ve özellikle de anıların bana geri gelmeye başladığı şu sıralarda geçmişimi yeniden keşfedebiliyor, gerçekte kim ve ne olduğumu anlamaya çalışıyorum. Bir şeyler ters giderse, hiç olmazsa bunu başarmış olurum.