Sanki iki kadın, onu ikiye bölüp paylaşmıştı ve herkes kendi payına sadık kalıyordu. Biri öncesini merak ediyordu, diğeri sonrasını.
Sayfa 1Kitabı okuyor
Çorabın delik olduğunu sadece ayakkabı bilir kızım. Herkesin acısı da kendine göre, dermanı da dedi.
Sayfa 169
Hep kendimdim şimdiye kadar. Benim acım, benim yasım, benim gidenim,benim ölenim, benim çukurum, ben, ben, ben… Sonra Servi teyzenin dedikleri geldi aklıma. Başkasının yarasına merhem olup kendi yaranı iyileştirmek… Cız etti içim, belki de kuyu sandığım kendimdim , kendime düşmüştüm, kendimden başkasına kördüm.
Sayfa 169
Bir gün dayanamadım, "Gel" yazdım. O da geldi. Yalan bir mutluluğun parçası olmaktansa gerçek bir acıya ortak olmaya geldi.
Sayfa 191Kitabı okudu
Nedense insan hep eksiğe odaklanıyor. Diğer tarafta tam duranı görmektense...
Sayfa 123Kitabı okudu
Bir insanı memlekete benzeten de buydu zaten. Her haliyle her zaman iyi gelmesi. Nasıl ki memleketinin iklimi, coğrafyası, dağı, taşı nasıl olursa olsun; ister deniz kenarı, ister dağ başı; sana güzel gelir, uzun süre gitmeyince toprağı seni çekerse, dost da öyleydi işte.
Sayfa 107Kitabı okudu