Gece...
Çok geçmeden gece, ona, bütün gecelerden da ha koyu, daha korkunç göründü; sanki gerçekten de gece, ken dini artık düşünmeyen düşüncenin, düşünceden başka bir şey tarafından alaycı bir şekilde nesne olarak ele alınan düşüncenin yarasından çıkmıştı. Gecenin ta kendisiydi bu.
son cümle
.. Onu sevdim ve yalnızca onu sevdim ve olup biten her şey olmasını istediğim için oldu ve gözüm yalnızca onu gördü. Nerede olursa olsun ya da ben nerede olursam olayım, yoklukta,
mutsuzlukta, ölü şeylerin kaçınılmazlığında, yaşayanların gerekliliğinde, iş yorgunluğunda, merakımdan doğan yüzlerde, doğru olmayan sözcüklerimde, aldatıcı sözcüklerimde, sessizlikte ve gecede ben ona tüm gücümü, o bana tüm gücünü verdi. Böylece bu güç öyle kuvvetli ki, hiçbir şey onu yenemez, belki de bizi ölçüsüz bir mutsuzluğa mahkûm eder, ama eğer böyleyse bu mutsuzluğu üzerime alıyorum, ondan sınırsızca memnunum ve bu düşünceye sonsuzca “Gel,” diyorum ve sonsuzca, o orada.
Vay canına! Gittikçe ciddileşiyor iş. Yoksa... Haydi, haydi dostum Lüpen, kendine gel,
Sayfa 92 - Dokuz Yayınları 1.Baskı Şubat 2021 Çeviri: Alp AydınKitabı okudu
Yatağıma uzandım ve her zamanki gibi uyuyabilmek için, masamda her gece beni bekleyen kitabı aldım.
Sayfa 136 - Yediveren Yayınları Çeviri Alp Dağ Baskı Temmuz 2021Kitabı okudu
Biz ki, zamanın tüm yollarında hep dönüşteyiz, ne ilerliyoruz ne geç kalıyoruz: Geç erkendir, yakın uzak.
Dün gece gördüğünüz adam olmayayım gözünüzde. Eskiden görmüş olduğunuz adam olmayayım, o gözler bir saniyecik olsun baksın bana...
Tıpkı eskiden olduğu gibi... Ne olur? Yalvarırım... Artık yine aynı insan değil miyim?
