Zaman insanı her şeye alıştırıyor.
“Sevenlerim yok baba! Beni kimse senin kadar sevmedi. Yoruldum baba, çok yoruldum. Savaşmaktan, hayata direnmekten, sevgisizlikten çok yoruldum ”
Teninde kaybolmak için ölebilir, tekrar o anı yaşamak
için cehennemin dibinden geri dönebilirdim.
... Aşk delilikti. Kapana kısılmaktı. Sonu ucu başı belli olmayan bir yoldu ama güzeldi.
Hem bir insanı severken akıllı mı, boyu uzun mu, kısa mı? diye düşünmezsiniz. Ne gözünüz görür ne aklınız çalışır. Bodoslama seversiniz işte!
Sinsiydi ruhumdaki yaralar, kendini saklayabiliyordu içimdeki fırtınalar, ta ki karşıma hak ettiğine inandığım biri çıkana, onu kurbanım belleyene kadar...