İfadesel Sıkışmışlık -- Öfke
Ve ne kadar az kelimeyle kendimizi ifade ediyorsak o oranda öfkeyi biriktiririz.
Milletçe öfkeli hale bürünmemizin altında yatan sebep de bu. Kendimizi kelimelerimizle, cümlelerimizle ifade etmeyi unutur hale geldik de ondan. Kendimizi dinletmeyi unuturken, karşımızdakini dinlemeyi de ihmal ettik. Otomatik hatalı düşünceler ve olumsuz bakış açıları tahammül sınırlarımızı daralttı. Derken öfkeli insanlar olup çıktık.
ÖFKE;
-engellenme,
-incinme
-gözdağı
karşısında gösterilen saldırganlık tepkisi, kızgınlık anlamlarına gelir.
Öfke gerçek ya da hayalî bir zarar görme endişesinden ortaya çıkabilir.
Aslında öfke sağlıklıdır, çünkü heyecan gibi, sevinç gibi, hüzün gibi insani yanımızın önemli bir parçasıdır. Ne kadar garip değil mi? Her insanda olması gereken, olmadığı zamanlarda endişelendiğimiz diğer duygular gibi...
Öfkede ana sıkıntı, öfkenin varlığı değil; kontrol edilmemesi ve iç dünyamızda öfkeyi işleyememekten kaynaklanan saldırganlığa, şiddete dönüşme halidir.
“Öfke, ruhsal bir intihardır”
—Swami Sivananda
Öfke kontrol çalışmaları, öfkeyi yok eden değil, öfkelendiğimizde davranışlarımızı kontrol altına almamızı öğrendiğimiz bir çalışmadır.
Öfke kontrol eğitimi, kişiye ezbere bilgi aktarma değil, beceri kazandırma eğitimidir. Beceriler, kazandırıldıktan sonra kolay kolay unutulmaz.
Günlük hayat, alışkanlıklarınız, yaşam şekliniz, olaylara bakış açınız zamanla sinirlerinizi yıpratmış olabilir.
Bu yıpranmışlık, yaşam felsefeniz haline geliyor ve davranışlarınıza yansıyor. Bir süre sonra şikâyet ettiğiniz davranışlarınızdan bağımsız yaşayamıyorsunuz. Ve çevreniz de sizi, ancak sinirlenip bağırdığınızda duymaya başlıyor maalesef. Duymalarını her istediğinizde bu tavrı sergiliyorsunuz.
Anlaşacağınız ilişki normaliniz, şikâyet ettiğiniz bu öfkeli haliniz olmuş.