Bu aşk, kendi saflığı ile ruhta aynı ışıklarla, gözlerde aynı çiğlerle, ilk açılışın aynı bakir tatlarıyla hiç durmadan yenileşiyordu. Bütün günler ilk gün gibi idi, insanın, kendisinde açıldığını ve bir başka kendisinin kalbinde ve nazarında tekrarlandığını hissettiği o silinmez ana benziyordu.
Daima çiçek, daima koku, daima sarhoşluk! Çünkü meyvesi hiçbir zaman devşirilmeyecekti onun...