Ali, Ramazan'ın hayatındaki tek temizlik ihtimali. Tek berraklık, güzellik, iyilik çemberi. Hayatındaki.
Gırtlağına kadar pisliğe gömülse Ramazan, boka bulansa; gözlerinin önünde Ali'yi canlandırarak, Ali'ye aşkını, Ali'nin ona aşkını; hala temiz olduğunu, olabileceğini, kalabileceğini hayal edebilir.
Sayfa 79
"Ulan orospu çocuklarından geçilmeyen bi dünyada, orospu olmuşum ne yazar?"
Sayfa 76
Ali'yle birlikte meyhaneden dışarı fırlıyorlar.
Yetimhanenin kapısına geldiklerinde üzüntüden, sıkıntıdan, mahcubiyetten iki kara deliğe dönmüş gözlerini Ramazan'ın gözlerine dikip "İbne dedi bize ağbi," diyor Ali. "İbne miyiz biz? İbne mi oldum artık ben?"
"Şşşşt," diyor Ramazan. "Kullanma o kelimeyi. İbne mibne diiliz oğlum. Sevgiliyiz biz. Tamam mı; aşık olduk işte."
Alinin dudaklarına yapışıp öpmeye başlıyor. Ali'nin mutluluktan başı dönüyor anında.
Ramazan'dan öte hiçbir şeyin Ali için bir daha önemi olmayacak. Olmayacak. Ali, vücutları birbirine karışınca, tam oracıkta bunu anlıyor. İçiyle biliyor Ramazan'a kitlendiğini. Hayatın Ramazan, Ramazan'ın hayatı olduğunu biliyor.
Kemiklerinde duyuyor. Ramazan sızlıyor Ali.
Sayfa 56
O gece güzel bir rüya gibi aklına düştükçe hep öyle düşünecek Ramazan. Aşık olunca birleşiyor insan. Öbürlerinde düzüyordu vazife icabı.
Ali ile Ramazan ilk o gece; Müdürbey'in çekyatında sabaha kadar habire birleşiyorlar.
Bir oluyorlar: Ali ile Ramazan oluyorlar. Sonsuza kadar. KIsacık sonsuzlarının sonuna kadar.
Sayfa 51
Ramazan; çok yıl sonra Ali'nin esasında okuyup adam olabilecekken ona aşkı yüzünden yorgun düşüp gerilerde kalışına da sardırıp mahvolacak. Ali'yi mahvettiği için de mahvolacak Ramazan.
Sayfa 45
Yetimhane çocuğu gariban Ramazan! Kendini pazarlayan zavallı bi pislik! Yetimhane ne kadar pisse, iğrençse, Ramazan da öyle.
Aynen öyle. Bilmiyor diil Ramazan. Ne halt olduğunun bal gibi farkında.
Onun için de Ali'ye ihtiyacı var; birinin ona kendini temiz hissettirmesine. İçini yıkamasına sevgiyle.
Sayfa 31