Bu adamı da çok sevdiğim birdenbire. Demek benim dünyada dostlarım vardı. Daha yaşayabilirdik. Beyhude yere, iftiracılar, namussuzlar, yalancılar, birbirinin ekmeğini kapanlar için insanları, yaşamayı hor göremezdik.
Şimdi yollar daha başkaydı. İnsanlar yalnız yalan söylemezlerdi. Ben bahtsız mıydım? Değil: ben ümitsizdim.
Ne düşünmüştüm, ne oldu, bak şu dünyanın işine!
İnsanları seviyorum. Bir kişi bile olsan dünya yüzünde beni yaşamaya çağırıyorsun.
Sayfa 82
Kitaplar, bir zaman bana, insanları sevmek lazım geldiğini, insanları sevince tabiatın, tabiatı sevince dünyanın sevileceğini, oradan yaşama sevinci duyulacağını öğretmiştiler.
Bir bahçe
Gecenin içine ipince bir İstanbul minaresi, bir kır kahvesi, bütün bir mayıs günü çizgilendi. Yanımda birisi olsa ağlayacak kadar mesut olurdum. Şimdi geçmiş ağustos öğlenleri, akşamları, mavi deniz, karpuz kokuları duyuyordum. Halbuki buraya girmeden evvel her şeyden tiksinmiş, çok uzakta da bir intihar havası koklamıştım.
Sayfa 92Kitabı okuyor
Balzac
"Düşüncelerinde hiçbir kımıldama yoksa düşünceler kendilerini düşüncesizlerden daha ileri sanmasınlar"der.
Sayfa 79
İçimize böyle, herkesin kendine göre bir hamlet'i girdiği zaman, yalanlara pek yakınızdır. Şu dakikada iki çift güzel söze yalan da olsa, inanabiliriz. Demek bu hal insanın çok akıllı olduğu an değil. Aptallık, delilik anıdır da diyemiyorum. Bu an usturanın üzerinde durma anıdır. Bir nevi sırat köprüsü.
İçimden geçmiş bir sarhoşluk, bir uyku ihtiyacı var ama vaktinde bile uyuyamam. Ah bir uyusam! Yeniden hayat bulacağım.
Düşünün bakın. Her şeyin kolayını bulacaksınız. Ben en zorunu buldum: Ölüme çareyi! Ölmeyecekmiş gibi düşünüyorum, oluyor. Bir tecrübe edin.
Sayfa 47Kitabı okuyor