Çok küçükken duymuştum, bir insan öldüğünde uzamış saçlarının içinde kuluçkaya yatan bitler yastıkların üzerinden korku içinde kaçışıp aileyi rezil ederlermiş.
Bu bana öyle bir ibret olmuştu ki, okula gitmek için kafamı kazıtmalarına ses çıkarmamıştım, kalan tek tük telleri de hâlâ minnettar köpeğin sabunuyla yıkarım. Şimdi düşünüyorum da, demek daha çok küçükken ölüm duygusundan fazla edep duygusunu geliştirmişim.
Çirkinim, çekingenim, çağdışıyım.
Böyle olmak istemediğim için tam tersiymişim gibi davranmışımdır hep. Aslında nasıl olduğumu, sırf vicdanımı rahatlatmak için de olsa, kendi özgür irademle anlatmaya karar verdiğim bugüne kadar da hep öyle olmuştur.
Hayatın bana verdiklerinin hepsi buydu, ondan daha fazlasını koparmak için de hiç bir şey yapmamıştım.
"Sanki bedenimin yarısı ölmüş gibi,"
"Seks, insanın aşkı bulamadığında elinde kalan bir tesellidir."
Sayfa 34Kitabı okudu
"Kimse aldatmasın kendini, sakın, sanmasınki daha uzun sürecek beklediği hayat, daha önce gördüklerinden."