Korkuyorum yalnızlıktan; senin olmadığın her yerde yalnızım.
İçimizde can sıkıcı küçük bir ses olur ya hani, böyle kendiliğinden ara ara gelir, dikenli bir sarmaşık misali bizi içten içe yavaşça zehirler. Sen bu sesi susturmak istersin ama susturamazsın, duymazdan gelmek istersin gelemezsin, aksine iyi şeyler düşünmek istersin düşünemezsin. hepsi orada zihninin biraz gerisinde kalır ve acımasızca seni zehirlemeye devam eder. her şeyi sorgulamana, he şeyden nefret etmeme sebep olur. Hayatındaki tüm olumsuzlukları sana hatırlatır ve güzel olan şeyleri de sırf sen görmeyesin diye karanlık bir örtü gibi üstünü örter. Sonra da seni mutsuz biri haline getirir.
Tam da şu an bu küçük can sıkıcı sesin bana yaptığı gibi...
Sayfa 81 - Martı YayıneviKitabı okudu
Bir gece uyur uyanık Umur’u gördüğünü sandı. Karşılıklı konuşmuşlardı tüm gece. “Bensiz devam etmenin yolunu bulmalısın; çünkü sen hala hayattasın.” demişti Umur, Mavi'ye. Mavi ne kadar itiraz ederse etsin hep aynı şeyleri söylüyordu sevgilisi. Sabah uyandığında rüyasında ağladığını anlamıştı. İçinden mırıldanmaya başlamıştı “Hadi gel… hadi gel ay karanlık…” şarkısını. Bundan sonraki hayatı hep özemle geçecekti anlamıştı Mavi. İçi biraz olsun soğumuştu artık. Şarkılar ve şiirler eşlik ediyordu yalnızlığına. Biraz daha iyi hissediyordu iz bırakan cümlelerle ama kendi yarası gitti izi kaldı geriye.
Kirlendik mi, hiçbir yağmur arıtmıyor bizi!
"Ne duruma soktular bu güzel ülkeyi? Böyle ne yaptılar bu millete?"
Bu pis dünyaya nasıl dayanılır, güzel düşler de olmasa?