Nerde olursan ol, seviyorum seni, sevilmek umuduyla.
Zeynep Oral, Kara Sevda.
Çok yaşlı iki Çinli, bakıyormuş önlerindeki durgun suya, suyun içindeki balıklara. Bakmışlar, bakmışlar, bakmışlar, bakmışlar... Neden sonra içlerinden biri, "Şu balıklar, kim bilir ne mutludur" demiş...
Aradan bir süre geçtikten sonra, öteki karşılık vermiş: " Ne biliyorsun, belki de çok mutsuzdurlar..."
Uzunca bir suskunluktan sonra, ilki sözü şöyle bağlamış:
"Biliyorum, çünkü sen, ben değilsin."
Sayfa 242Kitabı okudu
Tek seçeneğe yani seçeneksizliğe hayır demek için çıkmışlardı yola.
Sayfa 237Kitabı okudu
"Alışkanlıklarımız, tabiatımıza dönüşür."
Konfüçyüs
Sayfa 233Kitabı okudu
Nahit Hanım, 1980 yılında Orhan Veli ile ilgili sözcüklerine kanat takar ve Zeynep Oral'ın kulağına uçurur onları:
"O'nu tek kelimeyle anlatmaya çalışsam, hüzünlüydü derim. Hüzünlüydü.. Mahzundu.. Neden? Bence... Tabii başkasına, başkalarına göre başka türlü olabilir. Ama bana soruyorsunuz. Onun için bana göre, benim düşündüğümü söylemek zorundayım. Yapısından geliyordu bu hüzün... Her şeyi ama, her şeyi içine atmasından... Fiziğinden... Öfkesini bile içine atardı. Sıkıntılarını da... Hüzünlüydü. Ve sessizliğe gömülürdü. Konuşmazdı. Sıkıldığında, üzüldüğünde konuşmazdı. 'Şimdi gelirim' der, kalkar gider, ya yarım saat sonra, ya üç gün sonra gelirdi... Örneğin, Mahzun Durmak şiiri, O'nun tavrına çok uygun bir şiirdir."
Sevdiğim insanlara
Kızabilirdim,
Eğer sevmek bana
Mahzun durmayı
Öğretmeseydi.
