Namuslu bir insan olduğumun bilinci beynime vuruyor, karakter sahibi oluşum, gönlümü yüce bir duyguyla dolduruyordu; Gemi leşlerinin yüzdüğü bulanık insanlık denizinde bembeyaz bir fenerdim ben. Bir öğün karnımı doyuracağım diye, başkasının malını rehine vermek, bu para ile tıkınmak, kendimi rezil etmek, kendi yüzüme karşı bir dolandırıcı olduğumu söylemek, kendi gözlerimi kendimden kaçırmak zorunda kalmak... Asla! Asla!