Nifrət elə bir şeydir ki, ruhu yeyib bitirir, insanın özünün nifrət etməyindən və ya ona nifrət edilməsindən asılı olmayaraq.
Sayfa 162Kitabı okuyor
Öfkem utancımdan daha ağır basıyordu. Eğer insan gerçekten utanç duyar ve duyması gerektiğini de bilirse, bu her zaman böyle olur.
Oda gölgeler ve yansımalarla doluydu. Birdenbire yalnızlık duygusunu pusudan fırlayıp topuzuyla üzerime saldırmışçasına benliğimde hissettim. Bunun saçma olduğunu biliyordum; bir öküz sürüsünün içindeki bir öküzden daha fazla yalnız değildim, ama elimden ne gelirdi? Yalnızlığın toplum yaşamından yoksun oluşla hiçbir aldıverdisi yoktu.
"Pırıl pırıl bir aptal olmayı isterdim. Çağımız için en büyük armağan bu. İnançlı, kendi halinde, sağlığı yerinde bir aptal, çoban şiirleri gibi aptal."
Məhbus donuq gözlərini mənə dikdi, kömək istəyirmişcəsinə bir hərəkət etdi və dodaqlarını tərpətdi, amma səsi çıxmadı. Bu, insanlığın əbədi səhnəsi idi – şiddətin köləsi, qurban və həmişəki üçüncü şəxs, hansı ki, əllərini qaldırıb qurbanı müdafiə etmirdi və onu xilas etməyə cəhd etmirdi. Çünki o öz təhlükəsizliyi üçün narahat idi və elə onun öz təhlükəsizliyi də məhz buna görə həmişə təhlükədə idi.
Sayfa 143Kitabı okuyor