Artık ben de inanmıyorum söylediğim yalanlara. Eskiden kendi yalanıma inanıp, gözlerim yaşarıyordu. "Bu topraklar böyle bir sevda görmedi be" diye düşünürdüm.
Sayfa 24
Her hatıra bana bir şeyler katıp arşivimde beklerken, boş geçen anlatın olmaması gerektiğini anlıyordum. Hayat küsecek kadar uzun değildi. Hayat, bir sonbahar yaprağının ardından giyilemeyecek kadar değerliydi. İnsan seviyorsa hemen söylemeli, küsse barışmalı, hayatı ertelememeliydi. Zaman gelip de hatıralara bir silgi vurmadan yaşanmışların değeri bilinmeliydi.
Karanlığın alacası makbuldür benim gözümde
Koyarsın hayallerini de avucuna
kimse fark etmeden
salarsın alacakaranlığa
Gelecek olan aydınlığa yatırımını yaparsın
Aydınlık seninle doğsun diye
O halde karanlıkların alacası san gebe
Ürkme, sen sadece yeniden doğacaksın
Öyle bir sessizlik olsun ki, kendi iç sesin bile sussun.
Salt hayat konuşsun, ama sessel değil de
Tanımlayamadığımuz hissel boyuttan.
Sev sessizliğini ve sana hissettirdiklerini.
İşte o o zaman yaşam denen kaos
Sana öğretileri ile
Güzellikler sunabilir hale gelecektir.
Yaşın kaç olursa olsun hayat yorgunluğu, yürek kırgınlığıymış..
Sayfa 33
Fark ettim ki her canlının içinde yarattığı kocaman bir dünya varmış ve asıl dünya orasıymış. Eğer oranın hakimi olmayı başabilirsen, sana kimse dokunamazmış.