"Ucuz adamlar pahalı makinelere ihtiyaç duyar" diyen ve bu yeniliklerin ilk savunucularından olan Sterling Bunnell, "yüksek vasıflı adamlar ise alet kutusundan başka pek bir şeye ihtiyaç duymaz" diyordu. İnsan emeğini basitleştirmek için karmaşık makineler kullanılması fikri, Smith'in korkularının gerçek olmasına giden yolu açtı. Örneğin, endüstri psikoloğu Frederick W. Taylor, büyük bir tesiste makine ve endüstriyel tasarımın müthiş derecede karmaşık hale gelebileceğini, ancak işçilerin bu bütünün dizaynını anlamasına gerek olmadığını düşünüyordu; hatta ona göre, bütünün dizaynını anlama çabasıyla ne kadar az "meşgul olurlarsa" kendi işlerine de o kadar verimli bir biçimde sarılırlardı.
Sayfa 43 - Ayrıntı Yayınları
Yönetim Düşüncesinin Gelişimi, F.W. Taylor ve Bilimsel Yönetim Üzerine
Makyavelist kelimesine genellikle düzenbaz, ahlaksız, fırsatçı gibi anlamların yüklenmekle birlikte, unutulmamalıdır ki günümüzdeki anlamı ile kullanılmaya başlandığı 19 yüzyıla kadar "yönetim" kelimesi de düzenbazlıkla yakın anlamda kullanılmaktaydı. Hatta köken itibarıyla yönetim (management) kelimesi 16. yüzyılda özellikle atların eğitim ve kontrolü anlamına gelen maneggiare kelimesinden türetilmiştir (Bu noktada bizim kültürümüzdeki siyaset kelimesinin seyislik, at terbiyesi ile ilişkisine de dikkat çekilebilir.)
Sayfa 8Kitabı okudu
Bilimsel yönetim, 19. yüzyılın sonları ve 20. yüzyılın başlarında Frederick W. Taylor tarafından icat edilmiştir. Fikirleri, 20. yüzyıldan bu yana çalışma dünyasının biçimlenmesinde önemli bir rol oynamıştır. Taylor çalışma hayatını rasyonelleştirmek üzere bir dizi ilke geliştirmiş ve bunlar, bu ilkelerin çoğunlukla fabrikalarda uygulanması için büyük kuruluşlar tarafından benimsenmiştir.
Tüm rasyonel sistemler gibi bilimsel yönetimin de kendi irrasyonellikleri vardı. Hepsinden öte, insanların harcanabilir oldukları ve buna uygun davranıldıkları insanlık dışı bir sistemdi.
Sayfa 79Kitabı okudu
SANAYİ 2.0
Buhar makinesiyle başlayan ve bugün artık Sanayi 1.0 olarak adlandırılan sanayi devrimi, zaman içinde enerji üretiminde bu har gücünün yerine elektriğin devreye girmesiyle farklı bir boyuta geçti. Elektrik gücüyle hareket eden üretim hattı ilk kez hay van kesim işlemleri için ABD'de mezbahalarda kurulan sistemlerle başladı. Elektrik enerjisiyle işleyen makinelerin diğer üretim alanlarında da üretime sokulması sanayi devrimiyle sağlanan kit lesel üretimi hem yaygınlaştırdı hem de büyüttü.
Frederick W. Taylor 1900 yılında çelik malzemelerin işlenmesi için kullanılan ve teknikte kendi ismi ile anılan Taylor-White yüksek hız takımlarını işleme yöntemini yarattı. Taylor'un, Taylorizm diye adlandırılan üretimde verimlilik üzerine yaptığı çalışmaları bir dönüm noktası olarak kabul ediliyor.
Sistemin asıl uygulanışı Henry Ford'un Ford Motor Fabri kalarında kurulan seri üretim hatlarıyla gerçekleşti. Ford Motor Fabrikalarının otomobil üretiminde uyguladığı bu sistem, üretim ölçeğinin büyütülmesini ve dolayısıyla maliyetlerin ve fiyatların ucuzlamasını sağladı. Bu fabrikalarda uygulanan teknikler o zamana kadarki iş yönetim modellerinin de yeniden yazılmasına yol açtı. Sanayinin ikinci aşamaya geçtiği bu dönemde işbo lümü en üst düzeye çıktı. Bu gelişim de üretimde hızın artma sını sağlayan bir adım oldu. Bu atılımlar, 'Sanayi 1.0'dan sonra ki en önemli gelişmeler oldu ve sonradan 'Sanayi 2.0' olarak ad landırıldı.
Sayfa 132 - Remzi KitqpeviKitabı okudu
Rutin
Diderot a göre rutin insana yemi şeyler katan, insanı yayalaştırma yolunda yardım olan bir yaşam döngüsüdür. Sanatta, zanaatta, hayatta rutin olan her şey aslında isanı yayalaştırırken bir şeyle nasıl ilgileneceğini, onunla nasıl derin bir bağ kurduğunu, hep yaptığı şeyi nasıl değiştirebileceğini de öğretir.
Adam Simit’e göre ise rutin insanın
Orgazmın mahrem tarihi kaynakçası
KAYNAKÇA
Paul Ableman, The Mouth and Oral Sex, Running Man, 1969; Sphere, 1972
(The Mouth adıyla).
Federico, Andahazi, The Anatomist, çev. Alberto Manguel, Doubleday,
1 998.
Amy Anderson, "My G-spot Secret", Landon Evening Standard, 6 Mayıs
2003.
Stephen Bailey (ed.), Sex, Cassell and Co., 1995.
Françoise Barret-Ducrocq,
Sayfa 383 - AgoraKitabı okudu
