Şu yıldız çiçekleri ne kadar yalansızdılar!
Bir Cumartesi olsa gerek.
Değil miki Cumartesiler, bedenin derininde uyuklayan birtakım adsız duyguları yüzeye zorlamada, adlandırmada bire birdir. Düzenin hafta boyunca aksamayan uyuşuk akışı birdenbire kesintiye uğrar. Trenin tekdüze sallantısı duruverir. Bir istasyonluk -iki günlük- bir mola.
“Her sivriliği yumuşatma, her suçu bağışlama, her ayıbı örtme gibi üzücü becerileri olduğu kesin. Uzaktan tanıyanların bir çırpıda "kibir", yakından tanıyanların bir çırpıda "edilginlik",gündelik yaşam içinde karşısına çıkanların bir çırpıda "özyıkımcılık" tanısını koydukları karmaşık bir gurur: daha doğrusu, yerine oturtulsa yerini bulacak bir onur.”
İstanbul mu beni böylesine yoran? Bilemem. Yalnız bir şey var, biliyorum: konuşmalarıma sindi bu yorgunluk. Dağıtıyorum.
Sayfa 69Kitabı okuyor
Bana neyin bu kadar iyi geldiğini bu kadar güvenle kestirebiliyorsan gözlerin niye yaşardı?
