Artık bir daha ağlamayacaktım.Bir daha hiç kimseyi asla sevmeyecektim.Hiç kimseyi.Dünya çok kötüydü.
Gün ışığı karanlığın korkularını uzaklaştırıyordu hep.
Acı çekmek ne demekmiş asıl şimdi anlıyordum. Acı çekmek bayılana kadar dayak yemek değildi. Ayaktaki cam kesiğine eczanede dikiş attırmak değildi. Asıl acı, kalbi baştan aşağı sancılara boğan, insana sırrını kimselere anlatmadan ölmeyi arzulatan bir şeydi. Kolları, başı hep dermansız bırakan, yastıkta öbür yana dönme isteğini bile söndüren bir şey.
Sayfa 169Kitabı okudu
Acaba insanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor olabilir miydi? Sesimi çıkarmadım. Bilmiyorsa benden öğrenecek değildi.
Sayfa 15Kitabı okudu
" Neyi bekleyeceğiz, Zeze?"
"Gökyüzünden güzel bir bulutun geçmesini."
Böyle duygusal bir çocuk olursan hayatta daha çok ağlarsın...