Bazı insanlar ihtiraslarıyla körleşmiş, kendi cehennemlerinde inler, diğerleri yaratılışlarını aşmaya gayret edip cennete doğru koşarlarken, ekinler yumuşak başlı ve sakin bir tavırla olgunlaşıyor, tane dolu başlarını toprağa eğerek orağı bekliyorlardı.
Her biri kendi içinde bakıp ruhunu gördü ve ürperdi. Hepimizin içinde ne cinayetler, ne büyük günahlar, ne utanç verici davranışlar kaynıyor! Korktuğumuz için iyi kalıyoruz. Yaşantımız boyunca arzularımız gizli, bastırılmış, sönmemiş bir halde kalıyor: kanımızı zehirliyor. Ama kendimizi tutuyor, komşularımızı kandırıyor ve dürüst ve namuslu olarak ölüyoruz. Gün ışığında yaşantımız boyunca hiçbir kötülük yapmıyoruz. Ve biz şeytanları içlerinde gizli tutan ve onların dışarı çıkıp kötülük yapmasına, çalmasına, öldürülmesine izin vermeyenlere iyi insanlar, dürüst Hıristiyanlar diyoruz... Ama hepimiz aslında, yüreklerimizin derinliklerinde, Tanrı beni affetsin, birer cani, katil, hırsızız!
Yeni temeller Tanrım, köyümüz için yeni temeller istiyoruz. Haksızlıklar bitsin artık: ya herkes aç ve çıplak olsun, ya da herkesin yiyeceği, giysisi olsun. Yeryüzüne adaleti getiremez miyiz Tanrım?
Kaptan, dünya ile düşün böylesine aynı şeyler olduğunu hiç bu kadar derinden hissetmemişti... Hiç kuşku yok, o uyumuş, düşünde bir kaptan olduğunu, Akdeniz ile Karadeniz limanları arasında mekik dokuduğunu, savaşa katıldığını, Rum ve Hıristiyan olduğunu görmüştü ve anlaşılan düş şimdi bitiyordu... Ama hayır, o ölmüyordu, uyanıyordu, düş bitmişti, gün doğuyordu.