Acıtasyona gerek yok ama şuraya bir iki şey yazacağım. Ben gülmenin günah olduğunu düşünen bir insandım. Yani öyle kodlamışlar bana. Ya da iste genelde çok gülersen ağlarsın kodlanmış bir çocuğumuza. Kimsede de dememiş ki bu duyguları Allah yaratmış (inanmayanlarda diyebilir doğamız da var bu duygular). E o zaman mübarekler biz niye özgürce tüm duygularımızı yaşamayadık, yaşatmadılar. Ben bu saatten sonra acı çekmem gereken yerde acımı dibine kadar yaşarım. Ama güleceksemde tüm içtenliğimle gülerim. Mottomuz gerektiği yerde gerektiği kadar özgürce tüm duygularımızı yaşamak olsun.
ŞEHİRLİ ŞAİRLER ANTOLOJİSİ
Bir adam oturmuş kendi kalbini tarıyor
Fildişi şiiriyle Yahya Kemal ustamızın
Bir başkası Ekmek için ölüyor
Nâzım Hikmet adamın saçlarını tarıyor
*
Orhan Veli öncümüz rakıya düşkün
Büyük şair çünkü fransızca biliyor
Oktay Rifat amcanın bir havanı var
İçinde macun öğütüp sözcüklerinden
Birdenbire, inanın, gençleşiyor
*
Melih Cevdet denince artık
Hiç istemem kırılmanı, öyle duygular yok artık bende.
Tek gecelik bir şeydi, aitti o geceye.
Sadece birini yaratmışsın hayalinde, ben değilim o kişi.
Uzatmışız biraz fazla, hemen bitmesi gereken bir şeyi.
Boş ver beni, hatırlama, farklı bir hayal kur kendine.
Bu kez daha gerçek olsun, acı değil mutluluk sunan sana. - 
Teoman
Aynadaki Nefretim
Durgun bir su dalgasından okyanusta coşan fırtınaya geçiş gibi. Kabuklarını kırarken canının yanıp kabuğun içinde ölümü beklemek gibi. Nefessiz kalmak nedensiz kalmak gibi. Herşey gibi ama ne istediği bilinmez gibi. Farklı duyguların savaşı, savaşın tek kaybedeni olurken bu savaşta 2 tarafta kaybediyor gibi. Hayat var gibi ama yok gibi. Ben Burda gibi ama yok gibi. Bir sayfaya sığacak bir veda gibi ama içim öfkeli gibi. Bir sevgisizlik gibi bir saygısızlık gibi. Bende eksik bırakılan sevginin, saygının en çok ta görülemeyişin aynadaki yansıması gibi. Neden? Bunca acı, gözyaşı, mutluluk, mutsuzluk hepsi neden? Neden var insan neden var insanın içindeki duygular. Ben var gibi ama en çokta yok gibi
Çevre ve Duygu
Fütursuzca yaşanan bir yaşam, ideallere ve idealistlere maruz kalan realite dışında bir algı... Bu algı; acı, hüzün, kaygı ve ütopik hayal sorunlarına yol açar. İnsan yapısı gereği ilgi ile beslenen bir varlıktır. İlgi verilmelidir. Aksi halde ilgi bekleyen şahıs olmayacaktır. Sahte ve gerçek vardır. Sahte duygular gösterişten ibarettir. Gerçek duygular kişiseldir. Yaşanır ve biter. Aptallar aptal olduklarını söylemez. Deliler deli olduklarını söylemez. Bilgi paylaşıktıça çoğalır. Ve unutmayın duygularda. paylaştıkça çoğalır. O açıdan duygular, insan kişiselliği sınırından çıkmamalıdır.
Habip Dayan