Hüzünlü Emekliliğin Mutlu Sonu
Kitap girişinden…
Baharın gelişiyle masmavi gökyüzü canlanırken, rengârenk bitki örtülerinin arasında gezinmeye başlayan kelebekler rüzgârla süzülüyordu. İnci gibi parlak pullarıyla doğanın canlı renkleri arasında hareket ediyor, kır çiçeklerinden tadımlık nektar yudumluyorlardı. Doğanın zarafeti ve nazikliği her haliyle kendini
ÜSTÜME VARMA İSTANBUL
Sana geldim, içim ümitlerle dolu
Beni sarhoş etme İstanbul, ne olur
Bir gün ben de eririrm caddelerinde
Çürür kemiklerim adım unutulur
Yine sen kalırsın dipdiri, sımsıcak
Göğün bulutların, denizlerin kalır
Oynama İstanbul, benimle oynama
Bir gün öldürür beni bu dert, bu kahır
Ezilmiş ellerimin arasında başım
Bu yeryüzünde başka çarem kalmamış
İşte gelip kapılarına dayanmışım
Karşında yıkılmış bir duvar gibiyim
Beni sarhoş etme, başım dönüyor
Üstüme varma İstanbul, kederliyim.
- 
Ümit Yaşar Oğuzcan
Marla’nın özgürleşen ruhu
Bulutların arasından ucup
Kuş mu olsam?
Yosunların arasında süzülüp
Balık mı olsam?
Denizin yüzeyinde doğru yüzüp
Güneşi mi izlesem
Güneşlensem güneşlensem
...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı... ve
Senin gökyüzünde, benim yerim yoktu. Bulutların arasında kaybolup gittiğimde, yüreğimdeki fırtınalarla baş başa kaldım.