Enver Paşa
Devlet-i Aliyye 100 küsur yıldır (en iyi rakamla 1800'lerden itibaren ) kendi başına ayakta durmakta zorlanıyordu. Olanlar oldu ve 1914 yazına gelindi.. Ya devletin ve milletin kaderi yüzyıllardır saldırıp duran düşmanın (Rus - İngiliz - Fransız - Yunan vs. ) insafına bırakılarak Avrupa hesaplaşmasını sözümona kenardan izleyecektik.. Ya da
Kitap Listesi (Alıntı Değildir)
KİTAP LİSTESI
1- Küçük Prens, Antoine de Saint-Exupéry
2- Martı Jonathan Livingston, Richard Bach
3- Hayvan Çiftliği, George Orwell
4- Don Kişot, Miguel de Cervantes
5- Define Adası, Robert Louis Stevenson
6- Genç Wearther'in Acıları, Goethe
7- Çavdar Tarlasında Çocuklar,', J. D. Salinger
8- Alice Harikalar Diyarında, Lewis
Medeniyet
Devlet-i Aliyye'de üç binin üzerinde vakıf varmış. Vakıflardan bir tanesinin adı şu:
"Çalıştığı evdeki porselen veya cam benzeri eşyayı kıran hizmetçilerin zararını tazmin vakfı."
Göçebe leylekleri düşünen ecdad bunları bile düşünmüş. Niye düşünmüş?
Bir hadise var Asr-ı Saadet'te.
Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem çarşıda geziniyor. Bir kadını görüyor ağlamaklı. "Ne oldu?" diye soruyor.
Kadın "efendim diyor ben bir yerde çalışıyorum, bana şu kadar para verdiler şunları şunları alayım diye ama ben parayı kaybettim" deyince,
Efendimiz cebindeki üç akçeden ikisini kadına veriyor.
"Ama şu da şöyleydi" deyince son akçeyi de veriyor.
"Ama bana yine de kızarlar geç kaldım diye"
"Gel" diyor "beraber gidelim."
Gidiyorlar. Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem kapıyı çalıyor. Kapısını çaldığı adam bir Musevi. Bakıyor ki karşısında Kainatın Efendisi; "Sen!" diyor, "Sen bunun için mi geldin buraya?"
Allah Resulû'nün ellerine kapanıyor. "Bu din haktır." diyerek.
Düşünün; Efendimiz bir hizmetçi mahzun olmasın, mahçup olmasın diye bir Yahudi'nin kapısına kadar gidiyor, ecdadın bu hadiseden çektiği nüve;
Devlet-i Aliyye-i Muhammediyye'de bir vakıf haline geliyor.
Medeniyet...
Teferruat...
İncelik...