06.06.24
Gelmeyecek birini beklemek ne kadar çok can yakarsa o kadar bekledim aslında seni
Gelmeyeceğini bile bile
Hiç benim olmayacağını bile bile
Belki de seni bekliyor olmayı sevdim ben
Sonuçta onda da sen varsın
Sana dair imkansızlıklar da olsa o beklemenin içinde
Onlarda senin bir parçan değil mi ?
Bağıra bağıra kulakları sağır edecek şekilde ağladım ama benden başkası duymadı
Zaten benim de başkasına ihtiyacım yoktu ki
Sanaydı tüm ihtiyacım
Sanaydı tüm öfkem
Sanaydı tüm kızgınlığım
Sanaydı tüm kırgınlığım
Ama en çok da sanaydı hasretim
Acıdan bütün etlerim liğme liğme olurcasına
Gelmeyeceğini bile bile bekledim ..
Çünkü sana dair her şeyi sevdim ben ..
Aynı duyguları besliyor olabilirdik birbirımize karşı ama aynı şekilde yaşamıyorduk bu duyguları buda en büyük farktı aramızdaki ..
Ama ben imkansızıyla , acısıyla , farklılıklarıyla , gelmemenle , hepsiyle bir bütün yapan seni sevdim ..
Çocukluğum gençliğim fikirlerim ikizim herşeyim ! Yine yazıyorum senin için ! Ruhumun ikizi , kişiliğin çalkalanıyor benliğimde , seni her şeyden çok seviyorum ben kendimden bile ! ,
Gözlerin gözlerime yer etmiş , fikirlerimiz her şeyiyle bir kederin kırmızı kahverengi defterinde!
Sarıldı neşemiz bıçağa hak etmediğimiz şekilde
Kirli dünyanın
İslam Sağlam
Ben tuhaf bir adamım Lele.
Üşüdüğün vakit rüzgara kızarım, ağladığın vakit hayata.
Hastalandığın vakit boşluğa kızarım, iyileştiğin vakit hastalığa.
En çok da kendime kızarım Lele, belki de bu bu yüzden tuhaf bir adamım.
İyiler hep hasta, iyiler yorgun, iyiler mutsuz.
Gamsızlar sağlam, arsızlar sefada ama ruhsuz.
Hep kötülerin gemisi yürür bu
Dalların tanrıya kırıldığı! sedir ağaçlarının gölgesinde bekledim gülüşünü
Kabil öldürmeseydi Habili ne dal kırılırdı ne gülüşün olurdu
Ve yağmur suları yıkamazdı gözelerimden damlayan şebnemleri
Fırtınalı mevsimlerde bahçemde oturup ağlamayı özledim
Ve en çok fırtınalı mevsimlerimde kırdım içimdeki sedir dallarını
Tanrı insana en çok hüzün istedi, ve insan en çok hüznü sevdi.
Bir ben hariç
Ben; kırılan dalları, çiy kokularını ve günahlarımı sevdim.
İmanlı günahlarım oldu benim hepsini tanrıya ve sana adadım.
Ben; gülüşünü, kırılan dalları, çiy kokularını ve seni sevdim.
ŞAHİN BUZACIK
Bazen bir cümle, bir dize umut oluyor insana. Duymak istiyor, sebebi her ne ise, bizi ilgilendirmiyor. Sadece duymak. Nedim Gürsel, "Açıkta demirlemiş birkaç gemi, alabildiğine mavilik. Alabildiğine sevinç ve mutluluk, acı hayatlarımıza, ayrılığımıza inat..." der. Alabildiğine mavilik alabildiğine güzellik sevgili okur. Her şeye rağmen!
Anneme özlem...
Bundan beş, altı yıl önceydi… Bu zamanlardı yine. Mayıs'ın ilk haftası geçmiş. Galatasaray’ım şampiyonluğa adım atmak üzereydi. Arkadaşlarla sözleştik, akşama Taksim'de şampiyonluk kutlamalarına katılacaktık... İşten eve geldim. Cumartesi akşamüzeri, koltuğa yaslandım...
Televizyonda birbiri ardına sıralanmış kapitalizmin "anneler