Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
Yohsa nâ-geh suret-i hâli olur Sultân'a ‘arz ..
Kahra uğrar muktezâ-yı vaz‘-ı nâ-hem-vâr gül ..
Ol gül-i bâğ-ı hilâfet kim bahâr-ı devleti ..
‘Alem-efruz olalı görmez cefâ-yı hâr gül ..
Oldı devrinde hevâ mahbûs-ı zindân-ı habâb ..
Gâliba görmiş hevadan şemme-i âzâr gül ..
Berg-i gül gezdürmez oldı mahmil-i bâd-ı şabâ ..
Haddi yoh kim
Hz Mevlana ...
Hazret-i Mevlânâ Eğitim Vadisinde Henüz Otuz Küsür Yaşlarında İken Zâhiri Bilginin Zirvesine Yaklaşır. Alacağı Mesafe Neredeyse Kalmamış Gibidir. Tam O Sıralarda Karşısına Sır Dolu Esrarengiz bir Derviş Çıkar :
Şems-i Tebrizî.
Elini öpüp kaybolur.
Daha sonra tekrar gelir ve öyle bir sual sorar ki, kitapların satırları cevaptan habersizdir.
Dışının güzelliğine değil içinin doluluğuna bak
Gönül dağının zirvesinde ağlayan nehrin derinliklerinde umutsuzluk mercanlarının yanında hayal kırıklığı incileri bulunur dağın güzelliğine bakma içindeki her şey acılı
1. Tûti-i mu'cize-gûyem ne desem lâf değil
Çerh ile söyleşemem âyinesi sâf değil
2. Ehl-i dildir deyemem sînesi sâfolmayana
Ehl-i dil birbirini bilmemek insâf değil
3. Yine endişe bilür kadr-i dür-i güftârım
Rûzgâr ise denî dehr ise sarrâf değil
4. Girdi miftâh-i der-i genc-i maânî elime
Âleme bezl-i güher eylesem itlâf