Çiçekler ölmüş, hepsi...
eskiden bir yer ayarlardın, güneşi iyiyse, yerini de sevdiyse ne biçim açardı.
Şimdi güneş aynı, ışık aynı, yer aynı... Ölüyorlar.
"Kalbimi doğusu,
Her resme güneş çizen bir çocuktu.
Gam yükünün kervanları yürürdü dudaklarımda
Kavruk ve çatlaktı dudaklarımın toprakları.
Ölümün ötesinde bir köy vardı
Orda, uzakta, kalbimin en doğusunda
Şimdi bana yalnızca
Dertli türkülere duyduğum karşılıksız aşk kaldı."
Sevdam İstanbulum
Sevdalilarin çok Istanbulum
Sanki sinesinde pakmuk gibiydi
Sanki kolları sarilmak içindi
Sanki dudakları anason kokar
Kalbi dua ederdi sessizden
Gece yağmurla yıkanır
Sevilmeye sabah ilk güneş gözleriyle
Uyanır Sevdalı Istanbulum.
Siir: Selami Yıldırım