o divâneliğin ardından, ne yazık
uslandığıma inanmıyorum
sanki “o” öldü de içimde ben böyle
yorgun, sessiz ve bomboşum
daima soruyorum aynaya üzgün
ben kimim artık, gözünde neyim
ama aynada görüyorum ki, eyvah
önceden olduğum gölge bile değilim
o Hintli rakkaseler gibi nazla
dans ediyorum üzerinde kendi mezarımın
yazık ki bu viraneyi
Ben boğuldum görmedin mi
Enkazıma ulaşmadın mı daha
Sarılmadın mı cansız ve ıslak bedenime
Yıkamadın mı cenazemi
Kefene sarmadın mı
Söylesene
Gömülmedim mi daha
Yine bir Özcan Kıyıcı klasiği ve Türkiye gerçekleri....
-Ben geldim, Bekir. Seninle konuşmaya geldim. Sana geçmişin hesabını sormaya geldim.
Sesim o kadar sert bir şekilde çıkmıştı ki dudaklarımın arasından. Ben bile şaşırdım. Bir süre bekledim. Onun bana cevap vereceğini düşünüyordum sanki.
--Yine buradayız. Yine bu köydeyiz. İkimizin de doğup
Bir yer biliyorum..
Sessizleşiyor soluğum..
Kalabalığın hınzır uğultusu çınlıyor kulağıma
Susuyor sesim, ruhumun zarif gölgesinde..
Tenha bir mezarın dibinde büzülüp
Sarılıyorum yalnızlığıma zalimce..
Kulak veriyorum,
Gürültülerin arasına sıkışmış sessizliğe..
Duyuyorum,
Derinlerden kopup gelen sessiz çığlıkları..
Duyuyorum,
Beni ve seni çağıran sessiz sesleri..
Can çekişiyor söylenmemiş sözcükler..
Bastırıyor rüzgârın sesi titrek uğultuları..
Bir yer biliyorum,
Sonsuza kadar sessiz bir yuva gibi..
Bir yer biliyorum,
Sessizliğin huzuruna boğacak..
Bir yer biliyorum,
Fanilerden uzak ve tenha..
Bir yer biliyorum,
Sonsuzluğa yakın, gürültüye uzak..
Bir yer biliyorum,
Gideceğin son durak..
(Hüzün Eğrisi)