Olur da, insanıq. Bir də görürsən, kimsə kiməsə sual verir ki, sevgi sənin üçün nədir? Dünyanın ən sadə, amma ən çətin, cavabsız sualıdır. Necə yəni mənim üçün nədir? Özü də, sevgi. Mən nə bilim nədir? Bilsəm, heç sevərəm? Mənə elə gəlir, sevginin ən yaxşı, ən rahat, uyğun cavablarından da biri budur: Bilməmək.
Dərk etməmək, haqqında danışa bilməmək. Belə olanda, hisslər daha ülvi, daha təmiz olur. Məsələn, uşaqlıq sevgisi kimi. Uşaq vaxtı məktəbdə, məhəllədə-filan birini sevirsən, aydın məsələdir ki, o da alınmır. Sonra böyüyürsən, hisslərinin bakirəliyi pozulur, kədərə hamilə qalırsan, az-çox sevgi deyilən məfhum anlaşılır və bir də heç vaxt o cür təmiz sevə bilmirsən, həyəcanlanmırsan.
Sevgi bilinməyəndə gözəldir. Mənə elə gəlir, kimsə bunun nə olduğunu bilsə, sevməz. Adam da öz hisslərinə tərif verərmi? Buna cavab vermək savada, dünya görüşünə də baxmır. Ümumiyyətlə, dünyanın heç yerində, heç kim bilmir ki, bu nə olan şeydir, amma hamı danışır. Ürəyi olan sevir, ağzı olan danışır. Qəribədir. Elə sevgi kimi.