DUA NEDIR ?
.
Bir'ini yazalım hadi
Ben çok dua etmeyi beceremem
Bilmem de dua nasıl edilir
Hayat yolculuğu
Hayatı hep tren yolculuğuna benzetmişimdir. Başlangıcı ve bitişi olan bir yolculuk. Oradan oraya giderken geçen zamana, değişen havaya ve bambaşka hayatlara şahit oluyoruz. Kah güneşli kah yağmurlu anlarla, gece olunca peşini bırakmayan karanlıklarla ilerliyorsun. İstasyona geldiğinde vakti gelene veda edip sana eşlik edecek olanlarla yolculuğuna devam edeceksin. Bavuluna yeni yeni hikayeler, yaşanmışlıklar eklenecek. Öyle ya herkesin yolculuğu kendine has oluveriyor işte. Trenin camından dönüp geriye baktığında anlayacaksın ki, yolumuz belli ve oradan geçmeden buraya gelemeyecektin. Yolculuğumuz devam ederken, bize güzelliklerini sunan bir yol ve bunun şükründe olan bir yolcu olabilmek nasip olsun.
#rüzgarafısıldamak
Bazı hikâyeler sondan başlarmış, benimki de öyle bir hikâye işte. Öyle miskindin ki yaşamayı bile beceremedin, dediğini duyar gibiyim şimdi. Haklısın, ben bana bahşedilen hayatı sonuna kadar yaşamayı göze alamayacak kadar tembelmişim, son sayfasına kadar okunmak istenmeyen kitaplar gibi yavan ve renksizdi ömrüm, kimseye daha fazla gölge olayım
....
Yağmur yağacak
Yazmaya başladığımdan beri her yıl, ister Arapça ister İngilizce olsun, Nakba Günü hakkında aynı makalenin veya şiirin aynı gerçekler, veriler, sayılar ve eskimiş argümanlarla dolu türlü versiyonlarını böyle bir ikna ve terbiye etme çabasının bir gün artık gerekli olmayacağı umuduyla yazdım. Önermeleri hep tutarlıydı:
KIRIK DÖKÜK HİKAYELER
1-VİCDAN
Kafasını kaldırmakta zorlanıyordu. Son nefeslerini zorlukla alıyordu. O, son nefesleri olduğunu hissedebiliyordu. Eminim, içinde kocaman bir keşke vardı. O da benim gibi geç kalmıştı.
Acil tıp teknisyenleri onu kaldırmakta zorlandıkları için kapımı çaldılar çünkü ben karşı komşuydum. Hemen koşup salondaki yatağının başına vardım.
İçimden gelen dizeler.
14.05.2024 cezaevinde kurs verdiğim günlerden biri daha bittiğinde infaz koruma memurunu beklerken ilk kez açık olan pencereden şöyle bir bakayım dedim, gördüğüm manzara alt kattaki koguslarin küçücük duvarlar şeklinde bahçeleri ve her koğuşun içinde mahkumların farklı farklı aktiviteler yapıyor olmasaydı. Bir an kendimi dizi sahnesi izliyor gibi hissettim. Yaşadığımız hayatın güzelliğini, özgürlüğün ne demek olduğunu o an çok iyi anladım. Benim ders verdiğim kişiler de asla unutamayacağım kadar istekli ve öğrenmeye açık insanlar. Hani cezaevi deyip geçiyoruz ya işte öyle değil, içinde farklı hayatlar farklı hikayeler barındırıyor. Kısa zamanda burası bana çok şey öğretti ve öğretmeye devam ediyor. Buraya not etmek istedim her zaman halimize şükür etmeliyiz, emin olun ki sizlerden çok daha ağır şartlarda insanlar var ve pes etmeden her gün o ağır şartların içinde bile öğrenme isteklerini koruyup kendilerini geliştiriyorlar. 👏👏