Her Gün Seninle
Her günü seninle tekrar tekrar yaşamak
Erimek yarını olmayan zamanlarda
Durdurmak bir yerde bütün saatleri
Bütün kuralları kırıp parçalamak
Sonra varmak o yerlere
Mevsimlere dur demek
Kar yağarken çiçek açtırmak ağaçlara
Güneşi bir akşam saatinde tutup bırakmamak
Sonra doldurmak ay ışığını kadehlere
Delicesine içmek
Ve unutabilmek her şeyi ansızın
Sevmek seni en yücesiyle sevgilerin
Birlikte geçmiş, gelecek bütün çağları aşmak
Güzel olan
Sevmek seni Tanrılar gibi
Seninle Tanrılaşmak...
Ümit Yaşar Oğuzcan
Ahmet Kaya
Dağlarda, öfkeli başım
Serhat'ta hep akşam oluyor
Nasipsiz, kıştan mı?
Yağmurdan mı yoksa aşktan mı?
Ağladıkça ağladıkça, dağlarımız yeşerecek, görecek göreceksin
Ağladıkça ağladıkça, geceyi tutacağız, görecek göreceksin
Ağladıkça ağladıkça, dağlarımız yeşerecek, görecek göreceksin
İlk yazda, bitti telaşım
Alnımda hep kavga duruyor
Vakitsiz, hırstan mı?
Bahardan mı yoksa aşktan mı?
Ağladıkça ağladıkça, bozkırlar yeşerecek, görecek göreceksin
Ağladıkça ağladıkça, güneşi tutacağız, görecek göreceksin
Ağladıkça ağladıkça, güneşi tutacağız, görecek göreceksin
Ağladıkça ağladıkça, dağlarımız yeşerecek, görecek göreceksin
(Ağladıkça ağladıkça, geceyi tutacağız)
Bahçenin birinde, güneşe sevdalı bir gündöndü yaşarmış onun dibinde de gündöndüye sevdalı bir sarmaşık.
Gündöndünün gövdesine sımsıkı sarılır, yüzünü ona dönsün, onu sevsin diye umutla beklemiş. Gündöndü ise her sabah güneş doğduğunda yüzünü sevdayla göğe çevirip hayran hayran güneşi seyredermiş, sarmaşık çaresiz, daha bir sıkı sarılırmış gündöndüye ama nafile, gündöndünün aklı güneşte.
Akşam olup da güneş battığında sevdiğini yitiren gündöndü boynunu büker, içine kapanır kalırmış üzüntüden sarmaşık daha sıkı, daha sıkı yapışırmış, o zaman gelgelelim sabah olduğunda, gündöndünün yüzünü kendisine çevirmeyeceğini, günesle onun arasına giremeyeceğini bir daha anlarmış...
Ama bir sabah, minik sarmaşık uyanınca ne görsün:ilk defa sevgili gündöndüsünün yüzü güneşe değil, kendine dönük sevinçten az kalsın çığlık atacakmiş ki... gündöndüsünün öldügünü anlamış.
Çünkü sarmaşık, sevdiğinin yüzünü kendisine çevirmek için onun gövdesine sarıldıkça, yavaş yavaş onu boğduğunu, öldürdüğünü hiç farketmemiş,gündöndü ölünce sarmaşığın sarılacağı bir sey de kalmamış. zamanla o da sararıp solmuş sonra çiftçinin biri gelmiş, ikisini de bir kenara koparıp fırlatmış....
#Yedinumara❤️
Güneş batıya, gökyüzü siyaha yolcu.
Yeryüzü geceye ve sükuna tutuklu.
Acımasız kralın korkmuş toplumu,
Bu yeni sancağın, yeni saltanatın doğuşu.
Rüzgarın diline dolanmış bir şarkı,
Şarkı; Mecnun'un özlemi, Leyla'nın aşkı.
Zaman içinde zaman bulmuş sevenler.
Asırlardır bu vakitte aynı şarkıyı söylerler.
Günün vedası,gecenin merhabasıdır akşam.
Dalgaları yatıştırır, bulutları kızartır akşam.
Güneşi söndürür, lambaları yaktırır akşam.
Buruk bir gülüş, derin bir nefestir akşam.
Güzel olan...
Kar yağarken çiçek açtırmak ağaçlara
Güneşi bir akşam saatinde tutup bırakmamak
Delicesine içmek
Ve unutabilmek her şeyi ansızın
Sevmek seni en yücesiyle sevgilerin
Birlikte geçmiş, gelecek bütün çağları aşmak
Güzel olan
Sevmek seni Tanrılar gibi
Seninle Tanrılaşmak... ☾
Ümit Yaşar Oğuzcan
Ruh Kasidesi
Yücelerden sana gururlu, nazlı
Bir güvercin indi, bülbül avazlı.
Elçisi mi Rabb’in, yoksa nuru mu?
Hayatın esrarı hep ondan gizli.
Varlığı besbelli, bir bak yörene,
Aşk olsun fark edip onu görene!
Âlemde ne ulvi hakikatler var,