DÜŞÜNCELER
Durmaksızın yürüyorum bu kıyılarda,
kumla köpüğün arasında.
Yükselen deniz ayak izlerimi silecek,
rüzgar köpüğü önüne katacak,
ama denizle kıyı daima kalacak.
"Yolculuk etmek artık yabancısı olduğum bir kavram değil, tam tersine doğal bir kavram. Bağlardan ve alışkanlıklardan, evden barktan iyice koptum; bunların ikisi de kuşkulu kavramlar benim için, eksikliklerini hissetmiyorum. İki bavulun birine dünyevi ihtiyaçlarım olan giysilerimi, ikincisine ruhsal hazırlığım olan müsveddelerimi koyuyorum, ondan sonra her yer benim evim. Maddi ve manevi hayatta durmaksızın özgürlüğün yeni bir biçimini keşfetmek yaşamın anlamıysa en az yükle yaşamak ve duygusallıktan uzak olarak geçmişin büyük bir bölümünü geride bırakabilmeyi başarmak belki de en iyisidir.
Bir kentin uyanması hep harika bir görünüm olarak gelmiştir bana, yüz binlerce insanın görünmez inlerinden sokaklara dökülmesi. Bir kentin harekete geçmesi, müthiş güzel bir şey, bir lokomotifin yürümeye başlaması gibi, tekerleğin ilk dönüşü ağır, yavaş ve inleyerek olur, sonra hızlanır, birden normal hıza erişir, gidişin ritmi hızlı ve dolu doludur ki insan onu içinden hissetmez bile. İnsanların tertemiz yıkanmış sokaklara kasırgaya tutulmuş gibi dökülmeleri ne çarpıcıdır; yine de her insan, kargaşaya benzer bu kalabalıkta kendine ait yerini arar; karmaşaya benzeyen; ama aslında tasarlanmış bir düzen olan şeyden daha görkemli bir şey yoktur, tıpkı tiyatroda halkın itiş kakış dolaştığı bir sahne gibi, aslında orada da her hareket görünmeyen yönetmen tarafından en anlamlı biçimde tasarlanmıştır.
Düşüncelerimizi meşgul eden saçmalıklara gün gelip nasıl da gülerek bakacağız."
Suyun sesini duyuyorum. Şıpır, şıpır, şıpır! Sakinlik, ruhumu ayaklandırıyor. Kalkıyorum. Büyülü Nehir’de dolaşmaya çıkıyorum. İçim ürperiyor. Güneş daha doğmadan, çekip sırtıma ceketi, vuruyorum aşağıya. Niyeyse evim tepede. Aynı Highland’teki gibi tepelerden aşağılara sisler içinde iniyorum. İndikçe dağılıyor sis. Dostlar çıkmış bile avlanmaya.